VivaLaGloria

Rozumiem. Dziękuję za słowa wsparcia, będę z tym walczyć.

Mam sesje z psychologiem. Ostatnia rozmowa, chociaż nie mówiłam o swoim dzieciństwie, obudziła to całe cierpienie, które kryłam w sobie przez tyle lat. Do psychiatry nie chodzę, bo rodzice uważają, że na razie nie jest mi potrzebna...

Gdy byłam mała zostałam pobita. Po tamtym zdarzeniu pozostały mi blizny na ramieniu. Od niedawna znów je odczuwam, czuję, jakbym znów była w tamtej sytuacji, wydaje mi się, że to nie są blizny ale rany, które mnie bolą i pieką. Od kilku dni nie mogę się skupić na niczym innym. Gdy już uda mi się zasnąć to śnią mi się te wszystkie sceny z dzieciństwa po tym całym zdarzeniu. Nie mogę znieść myśli, że osoba, która mi to zrobiła śpi sobie teraz spokojnie za ścianą, a ja od zawsze ją kryłam. Co mam z tym zrobić? Proszę, pomóżcie mi.

Cześć, byłam już na tym forum jakiś rok temu. Pisaliście mi, abym udała się do psychologa. W tamtej chwili to było ponad moje siły. Nie byłam w stanie wyjść z domu i nie płakać przy tym rzewnie. Ale od tego czasu dużo się zmieniło w moim życiu, znalazłam przyjaciółkę, która mnie zaakceptowała. Miałyśmy taki sam problem, więc razem poszłyśmy do psychologa szkolnego. Psycholog od razu poprosił do szkoły moich rodziców i poradził psychiatrę. To było wczoraj, piątek 13-stego. Z jednej strony, cieszę się, że w końcu zacznę normalnie żyć, a z drugiej boję się kuracji, jaka mnie czeka.