Witam wszystkich cierpiących. Chciałbym opisać swoją historię:
Mam 33 lata, jako dziecko doświadczyłem w domu rodzinnym przemocy fizycznej i psychicznej. Jako karę, często stosowano bicie pasem lub inną "dyscypliną". Moi rodzice byli bardzo wymagający i krytyczni wobec mnie, a jednocześnie nieustannie wtłaczali mi do głowy, że jestem do niczego, nic w życiu nie osiągnę. Za nieliczne sukcesy rzadko byłem chwalony, najczęściej słyszałem, że jest to ich zasługa. Często byłem obwiniany za problemy w domu. Okazywanie uczuć, czułości, bliskości nie miało miejsca.
Kiedy po szkole podstawowej uciekłem do szkoły z internatem, zacząłem znieczulać się alkoholem. Wpakowałem się w picie, które rozbiło kilka moich kolejnych związków. Teraz już nie upijam się do nieprzytomności, ale nie mam też pewności czy to nie wróci. Nie mam potrzeby codziennego spożywania alkoholu, czasem tylko wewnętrzne napięcie jest tak silne, że prawie automatycznie sięgam po ten środek znieczulająco-relaksujący. Nie upijam się już tak bardzo jak kiedyś, ale mimo wszystko.
Przez całe życie mam problem z motywacją do działania, bardzo rzadko odczuwam autentyczną radość, mało co mnie cieszy. Jeżeli już uda mi się coś osiągnąć, zazwyczaj czuję pustkę. Jestem niedowartościowany, brakuje mi wiary w siebie, chociaż znajomi wciąż mi powtarzają jaki to niesamowity potencjał mam w sobie. Dziwią się, że tego nie wykorzystuję, będąc tak inteligentnym człowiekiem. A ja po prostu czuję się jakbym był zamknięty w szklanej kuli, moja wola jest jak sparaliżowana, często nie mam siły, żeby wstać rano z łóżka. Ledwie udało mi się zakończyć studia.
Od ok. pół roku, podjąłem kolejne, farmakologiczne leczenie depresji, jest lepiej, ale pomimo, że nie spadam już tak głęboko, wciąż brakuje mi wiary w siebie, energii do działania. Mam w sobie blokady, które są silniejsze od mojej woli. Jest to dla mnie bardzo frustrujące, szczególnie kiedy widzę jak inni idą do przodu, cieszą się życiem. Z tego powodu niedawno rozleciał się mój pięcioletni związek ze wspaniałą kobietą, nie miałem już siły patrzeć jak ona się męczy, traci radość życia, zamyka się w sobie. Widziałem jaka jest sfrustrowana tym, że chodzi do pracy, podejmuje obowiązki, a ja wciąż siedzę a domu i nie mogę nic znaleźć albo utrzymać zatrudnienia. Jak wciąż ściągam ją w dół, musi mnie namawiać do każdej aktywności, czasami, jednym komentarzem odbieram jej radość z prostych przyjemności. Odszedłem tłumacząc to wszystko, ale było to bardzo bolesne rozstanie i do dzisiaj nie mogę sobie z tym poradzić. Dzisiaj, kiedy widzę jak ona wróciła do życia, spotyka się ze znajomymi, realizuje pasje, jak żyje i rozwija się, odczuwam straszną zazdrość i jestem wściekły na cały świat, że tak zostałem upośledzony.
Teraz jest trochę lepiej, zauważyłem, że jak nie zastanawiam się nad wartością mojego życia, jak mam wszystko w dupie, to jest mi łatwiej. To dziwne, że olanie swojej nędznej sytuacji pozwala zacząć funkcjonować. Żyję z dnia na dzień, każdy dzień jest jak jedno życie.
Pozdrawiam wszystkich serdecznie.
-- 18 gru 2011, 13:31 --
Mam 33 lata i puste ręce, niczego nie osiągnąłem w życiu, nic nie mam oprócz kilku papierków. Czuję się jak osobnik skazany na eliminację w drodze doboru naturalnego, tylko że zwierzęta nie mają tej świadomości, a ludzie niestety, mogą ją mieć. I to jest dla mnie przerażające.
Jak jeszcze dodatkowo widzę co się dzieje na świecie, do czego to wszystko zmierza to tracę nadzieję, że będzie dobrze, że warto się starać.
