Właściwie to sama nie wiem jak się tu znalazłam ale jakoś do tego doszło cos to spowodowało że podświadomie chyba szukam bratniej dusz jakiegos zrozumienia albo zrozumienia tego co sie ze mna dzieje a czuję że cos dziwnego i to mnie przeraża. siedzę dziś w domu i łzy same mi lecą po policzku . czy czuję ulge sama nie wiem wiem jedno że przed nikim nie pokarze albo nie potrafie pokazać że chyba straciłam kontrole i nie wiem jak sie z tego podnieś ,ja po prostu nie mam siły!!! jak tak patrze z boku to chyba już mi się wyczerpały pomysły na to aby być szczesliwa. wiem jedno jak ktoś zapuka do drzwi jak zwykle powiem że jest ok będę wdzięcznie się uśmiechac i dawac dobra rady a co ze mna dlaczego boję sie pokazać że jestem taka słaba że tak naprawde to juz mi się chyba nie chce żyć. nie wiem czy oczekuje jakies pomocy może po tym co sobie tu popisze poczuję się lepiej. tylko wiem ze raczej nie i znowu oszukuję siebie i chyba innych.dlaczego w tym pokręconym życiu nie może być inaczej .nie wiem czy dobrze robie tu pisząc bo chyba potrzebowałeś wparcia a ja sie wtryniłam sory
