wega.wega

Moją chorobą to syn się akurat bardzo nie przejął...Kiedy byłam na radioterapii to nawet moich telefonów, do niego, nie odbierał. Stresy, które teraz przeżywam, niewiele go obchodzą. A jest tego ogrom! Dramatyczne wydarzenia w rodzinie córki, lęk przed nawrotem choroby i przede wszystkim jego zachowanie. Zachęciłam syna do kontynuacji nauki w szkole pomaturalnej w jego ulubionej dziedzinie, od października. Zaczął z wielkim zapałem, opowiadał o zajęciach, planował jak i kiedy napisze prace itd. Szkoła jest bezpłatna, tylko koszty dojazdu do innego miasta...ja ponoszę... I co? Skończyło się! Nie był już na dwóch zajęciach. Trzeba wstać o szóstej, żeby zdążyć na autobus. Ale jak się gra do 3,4-tej rana? Pierwszy raz kiedy nie wstawał obudziłam go, dzisiaj już nie próbowałam... Od wielu miesięcy mam kłopoty ze snem, zasypiam tylko po tabletkach nasennych. Jestem u kresu wytrzymałości!

Przeczytałam wszystkie posty. I jedno mogę napisać: ratujcie się póki jest czas! Mam radę dla wszystkich młodych kobiet żyjących z takimi uzależnionymi partnerami, mężami: Ani chwili się nie wahajcie!! Nie będzie lepiej tylko każdego dnia coraz gorzej!! Trzeba odejść i zacząć żyć z dala od uzależnionego. Najlepiej zapomnieć lub choćby przeczekać z pół roku, rok. To ON musi chcieć się zmienić Wasze chcenie tylko go wnerwia, a Was ogłupia bo tracicie dystans do osądu całej sytuacji. Jeszcze chwila, a mu uwierzycie, ze to Wami coś jest nie tak. Bo gdyby nie Wasze zachowanie to on przecież by ...itd itd. Moja sytuacja. Mam syna 32 lata. Od roku siedzi przy komputerze i gra w grę sieciową. Żałuję dnia w którym zaakceptowałam jego pomysł powrotu do domu. Miał być krótki urlop i po dwóch tygodnia szukanie pracy. Mam niewielką emeryturę. Razem jest łatwiej w tych trudnych czasach. Chciałam pomóc stanąć mu na nogi. Nie pytajcie o więcej szczegółów, nie chce mi się już analizować przeszłości i szukać źródeł problemu. Rok temu przeszłam zabieg z powodu raka. Teraz chyba jest ok, ale jak tak dalej będę żyła to co będzie? Stres to mój największy wróg. Syn nie pracuje, żyje na mój koszt i wpędza mnie w długi rachunkami za utrzymanie, prąd. Zaprzecza swojemu uzależnieniu. Najpierw pracy szukał, zza klawiatury, gdzieś poszedł zapytać - wszystko bez szału i nadmiernej gorliwości. Teraz właściwie nie wychodzi z pokoju. Śpi do 13-tej, albo dłużej, wstaje, robi kawę, trzy minuty w łazience i komp. I tak do 4, 5 godz rano. W ciągu dnia, jak się jakieś zapachy z kuchni dobywały, to do stołu, talerz umył i do kompa. O 12 w nocy remanent w lodówce i kanapki do pokoju. I tak dzień po dniu. Z nikim się nie widuje, rzadko wychodzi z domu...już nie ma kogo prosić o pieniądze na papierosy. Od trzech tygodni trwa milczenie w domu bo matka (ja) nie kupuje kawy, nie daje na tytoń, z rzadka coś ugotuje, w lodówce najczęściej margaryna i chleb. Obraził się. Dojrzewa we mnie decyzja o sprzedaży mieszkania i wyprowadzce do innego miasta. Co z nim zrobić? Wypchnąć na ulicę? Wynająć mu coś na krótko i zostawić samemu sobie? Szukam w sobie odwagi i siły oraz potwierdzenia, że decyzja do której dojrzewam jest słuszna. Że potrafię potem żyć z konsekwencjami tej decyzji. Coś muszę zrobić bo się wykończę. CO zrobić?