Witam wszystkich serdecznie. Przeglądam i zaczytuję się w tym forum od kilku dni. A dziś doszłam do wniosku,że jeśli się wygadam osobom z podobnymi problemami to powinno przynieść mi chociaż odrobinę ulgi. Postaram jak najkrócej przedstawić to co się dzieje.
Wspomnienie pierwsze-jako dziecko często leżałam w szpitalu, mając parę lat obudziłam się w nocy na szpitalnym łóżku zlana potem z walącym sercem, biegunką i z myślą,że stanie się coś strasznego. Drugie wspomnienie, byłam parę lat starsza i nocowałam u kuzynki i znowu ta sama sytuacja. W domu też zdarzało się,że jako kilkulatka prosiłam mamę żeby ze mną spała bo miałam takie lęki ale nigdy o tym nie mówiłam nikomu. Od tamtego czasu unikałam chyba podświadomie nocowania u babci, kuzynek, koleżanek. Jako dorosła już osoba zaczełam sobie układać życie, facet, wynajęte mieszkanie, sielanka. Partner miał taki tryb pracy,że był w domu tylko w weekendy ale mi to nie przeszkadzało, przeciwnie nawet lubiłam te dni kiedy byłam sama. I ni z tego ni z owego pewnego wieczoru dopadło mnie w kąpieli. Myślałam,że umieram,że to już koniec-ból w klatce piersiowej, walące serce, słodko w ustach, zbierająca ślina, odrętwienie i ta straszna panika,że zaraz umrę,że nie wytrzymam. Nie wiem jak przeżyłam tę noc. Rano poleciałam po melisę i jakieś leki uspokajające bez recepty. Nie wiem czy to pomagało chyba bardziej sobie to wmawiałam. Dzień jeszcze był do zniesienia ale noce to tragedia. W końcu przy kolejnym nocnym ataku mama zawiozła mnie na pogotowie. Dostałam chyba końską dawkę czegoś na uspokojenie w zastrzyku bo pierwszy raz od dwóch tygodni czułam się cudownie bo nie czułam kompletnie nic. Lekarz rodzinny podejrzewał tarczycę ale badania nic nie wykazały więc poprosił abym udała się do psychiatry. Wizyta u psychiatry a ja w ryk bo w końcu ktoś mnie rozumiał, a ja przekonałam się,że nie jestem wariatką tylko jest to nerwica. Dostałam dwa leki Xanax i Bioxetin o ile dobrze pamietam i poczułam,że może w końcu będzie dobrze. Przez ro przyjmowałam oba leki, które podczas comiesięcznych wizyt były stopniowo zmniejszane. Po roku zostałam uznana za wyleczoną. I czułam się normalnie. Niestety moje lęki mają wpływ na moje życie, przeprowadziłam się do mamy żeby w nocy był zawsze ktoś bliski przy mnie, rzadko sypiam w obcych miejscach....moj największy lęk, wręcz nieopisany strach wywołuje u mnie już sama myśl o tym,że mogłabym zostać na noc w szpitalu. Leczyłam się w 2003 roku. Teraz mam 30 lat.....i wczoraj znowu mnie dopadło Narzeczony wyjechał w delegację wczoraj rano. Do popołudnia było jeszcze dobrze...im bliżej wieczora tym gorzej, jakoś przetrwałam noc wmawiając sobie,że nie umrę, że nic sie nie stanie, głęboko oddychałam, dodatkowo obecność psa działała lekko rozluźniająco. Objawy takie jak poprzednio plus nowy szczękanie zębami tak jak z zimna. Od rana ściśnięty żołądek z nerwów. Lekarz rodzinny przepisał mi na noc Stilnox- mam nadzieję,że pomoże. Jestem załamana, miałam nadzieję,że nie będę musiała już więcej przez to przechodzić.
