W czwartek rano popilam martini 3 opakowania Sanvalu, 2 Nitrazepamu i do tego 40 sztuk Doxepiny 10mg i co? I obudzilam sie w poniedzialek rano kiedy lekarka na intensywnej terapii klepala mnie po twarzy gadajac to swoje "nie zasypiaj". PIerwsza rzecza jaka pomyslalam bylo "DLACZEGO". Dlaczego ciagle zyje przeciez to nie mozliwe przy takiej dawce tego syfu, ktory zbieralam od miesiecy oszukujac sama siebie ze to na potem, ze to na wszelki wypadek gdym poczula sie gorzej niz jak sie czuje zwykle. Co mi to dalo? Nie wiem minelo 15 godzin odkad jestem w domu. Nic sie nie zmienilo. Dalej jest tak samo nie do wytrzymania. Samobojstwo to nie wyraz odwagi, bo coz to za odwaga zasnac? zasypiamy przeciez codziennie. Czy to tchorzostwo? Moze i tak ale z drugiej strony czy nie jest to odwaga wziecia na siebie konsekwencji jego niepowodzenia? Boje sie. Boje sie tego, ze wszyscy wokol zachowuja sie inaczej, tego ze ciagle mysle o tym jak, gdzie i kiedy zrobic to znowu. Moj psychiatra zaproponowal mi pojscie na oddzial, ale ja sie nie zdecyduje. Szpital jest miejscem ktorego sie panicznie boje. Nie wiem co bedzie dalej, nie mam tabletek zeby sprobowac znowu, a zanim je zdobede na pewno troche potrwa bo teraz mam wizyty co tydzien i leki sa racjonowane. Boje sie podcicac sobie zyly, bo boje sie bolu. Z drugiej strony stan w jakim egzystuje tez jest niedozniesienia. NIc juz nie wiem. WYpalilam sie. NIe zauwazam nic na okolo, nie widze sensu. Nawet to ze o tym pisze tutaj jest jakas totalna bzdura bo licze na odpowiedz ale coz mozecie mi odpowiedzic...?
