Jak tam Marek u Ciebie?
Napisze coś od siebie. Na pierwszej stronie koleżanka bagatelizuje problem, pisząc, że chce jej się wymiotować w autobusach itd i wolałaby mieć czerwienienie się, otóż jest w błędzie, tutaj nie ma czegoś takiego, że ta fobia lepsza tamta gorsza, to jest taki sam koszmar przeżywany w głowie osoby, która na coś cierpi. Nie zrozumie tego osoba, która tego nie miała (tak jak nie zrozumie np lęku przed pająkami osoba, która nie ma z tym problemu) - to jest normalka, postronne osoby nigdy tego nie zrozumieją, że ktoś może czuć lęk przed otwartą przestrzenią, lęk wysokości, przed pająkami itd. Ja Cię Marek rozumiem w 100% bo mam to samo co Ty :) Osoby w pracy które się z Ciebie naśmiewają, to po prostu puste osoby w środku, niewrażliwe na czyjąś krzywdę, mało inteligentnie emocjonalnie - niestety takie mamy czasu, chociaż wg mnie taka jest większość ludzi. Napisze coś drastycznego, ale to tak jakbyś im powiedział następnym razem, że jak będą miały raka piersi, to się będziesz z nich śmiał, że z jednym cyckiem chodzą (oczywiście to bardzo ponury żart, jednak chciałbym, żeby np przypadkowo tego typu osoba trafiła na to forum i coś zrozumiała.
Od siebie napisze, że chyba jedyną metodą jest terapia grupowa, której się tak boisz (nie rozumiem, że piszesz, że nie masz czasu na żadne terapie - to tak jakby CI nie zależało na sobie, a przecież problem ten niszczy Ci życie) oraz praca na sobą, nad swoją samooceną, techniki relaksacyjne itp. Masz jakieś głęboko zakorzenione problemy w głowie, które się uruchomiły w tym wieku i będzie coraz gorzej niestety - izolacja, fobie społeczne itd - co zresztą sam już zaczynasz zauważać w swoim życiu. Napisz jak tam u Ciebie, pozdrowienia!
PS: Te osoby które się w pracy z tego śmieją to jak już pisałem - osoby mało wartościowe z pewnego punktu widzenia, zaufaj tym, co się z tego nie nadśmiewują .
