zdenerwowany

moich zmagań z nerwami i trzęsieniem - epilog: wszedłem na egzamin (lekko zdenerwowany), wylosowałem 3 pytania na które miałem 15 minut na przygotowanie, głowa latała mi z nerwów jak galaretka, a wszystko potęgowało wrażenie 'kurde, zaraz się spojrzy na mnie i zacznie się pytać, czemu się trzęsę...', ale coś tam skleciłem, odpowiedziałem i zaliczyłem na 3,5 wniosek: 1. dobre przygotowanie do problemu ułatwia stawienie mu czoła. 2. nie należy się przejmować tym, że się trzęsię, i tymbardziej 'co ludzie powiedzą' kurcze może ten poprzedni punkt tak łatwo napisać, ale u mnie ciężko z nim ;/ dobrze będzie! musi być! pozdrowienia dla wszystkich

dopiero przed chwilą odkryłem to forum... a szukałem go nie bez powodu... po 1sze witam wszystkich po 2gie o co chodzi - od kilku lat moje życie nie układa się najlepiej - jakieś macochy jak z kopciuszka itp..., i mniej więcej od 4 lat zauważyłem, że ludzie zwracają mi uwagę - 'nie trzęś się', 'zimno Ci?', najpierw sporadycznie i nie wiedziałem nigdy o co im chodzi... zaczęło się w gimnazjum, liceum przeszło w miarę spokojnie, nawet na maturze nie miałem strachów, aż poszedłem na studia... nie jestem w stanie wytrzymać bezpośredniego starcia z wykładowcą, tzn. cały się trzęsę (ręcę, szyja, głowa ) jak stoi naprzeciw mnie i coś mówi, obok, za mną... nawet doszło do tego, że ćwiczeniowiec zaproponował mi wyjście z zajęć do bufetu bo może jakiś niedożywiony jestem.... powoli zacząłem się przyzwyczając do pytań 'czemu się trzęsiesz?' odpowiadam - 'ja tak po prostu mam...'. ludzie zazwyczaj rozumieją... ale nie zawsze. cieszę się, że tu trafiłem i przekonałem się, że nie jestem sam jakimś odmieńcem ps - jutro mam egzamin... ciekawe jak wypadnie konfrontacja z profesorem... zobaczymy.. trzymajcie się wszyscy trzęsący się wiem jak to jest dobrze będzie w życiu trzeba być zawsze dobrej myśli, nadzieja umiera ostatnia pozdrowienia ze stolicy :)