Witam. Co prawda mam dopiero 14 lat, aczkolwiek wiele razy myślałam już o ucieczce z tego świata. Tak naprawdę nigdy nie miałam znajomych. W podstawówce jedna koleżanka, na początku gimnazjum jedna koleżanka... Ponad pół roku temu przeprowadziłam się do nowej miejscowości. Zmieniłam szkołę, wiązałam wielkie nadzieje z tym miejscem.. Problem tkwi w tym, że nie umiem nawiązywać znajomości z rówieśnikami. Nie ganiam za chłopakami, nie plotkuję, nie mam wszelakich skojarzeń, ani nie sięgam po używki.. Moja mama zawsze powtarzała mi, że jestem dojrzalsza od osób w moim wieku i sama również się z tym utożsamiam. W szkole spostrzegana jestem jako "inna" lub "dziwadło" - jak kto woli. Wszyscy ''skaczą" mi na głowę i w myślach wyzywają (dowiedziałam się m.in że jestem "dziw*ą").. Prócz tego jestem słaba psychicznie, nawet najmniejsze wyzwisko może mnie złamać..
Nigdy nie rozpoczynam pierwsza rozmowy; nie umiem rozmawiać z ludźmi. Nie mam pojęcia, co mam mówić, jak się zachowywać.. W duchu jestem osobą pozytywnie "szaloną", a w rzeczywistości wszyscy myślą, iż jestem skryta. Bardzo chciałabym się zmienić, ale pytanie.. Jak to zrobić? Próbowałam i wiem, że nie umiem przezwyciężyć swojej nieśmiałości.. Nie chcę wracać do szkoły, szukam wymówek, aby się od tego uwinąć.. Najchętniej bym w ogóle nie wychodziła z domu.. W wieku 6 lat byłam z tym problemem u psychologa... Może wybrać się ponownie do tego lekarza w celu zasięgnięcia porady?
