panika

Dziękuję za rady. To prawda, najgorzej jest przełamać się i wsiąść-potem zazwyczaj jakoś to idzie. Przynajmniej ma się to wrażenie, że starało się coś zrobić, zmienić. Niby wiem, że samochód w sumie mogę zawsze zatrzymać i wysiąść. Prawie zawsze…Tylko, że jestem nadal sama i nie mogę się uspokoić, a nie wszędzie mogę kogoś wezwać na pomoc. To nie jest tak, że atak minie, a ja wsiadam i jadę dalej. Nie wiem…może to już jest tak, że nie mam siły na to przełamywanie się, zniechęciłam się do tego wszystkiego …

Jakieś trzy lata temu miałam pierwszy atak paniki w samochodzie. Koszmar. Wycieczkę skończyłam na stacji benzynowej gdzieś w szczerym polu. Stwierdziłam wtedy, że nie mogę się temu poddać i zaczęłam się przełamywać-po prostu nadal jeździłam, ale było coraz gorzej. Doszło do tego, że już nawet nie jestem w stanie przejechać kilometra. Mój atak wygląda zawsze tak samo: kreci mi się w głowie, nogi jak z waty, tracę ostrość widzenia, drętwieje mi tył głowy, serce wali jak oszalałe i ogólnie taki strach, że nie mogę na niczym zebrać myśli. Jeżeli jadę z kimś to jest w miarę ok. Najlepiej jeśli ten ktoś ma prawko. Mieszkam poza miastem, więc samochód jest moim jedynym środkiem transportu. Nie myślę nawet o jeżdżeniu autobusem, bo na samą myśl o tym jest mi słabo. Wstydzę się sama przed sobą, że doprowadziłam do czegoś takiego, że jestem zależna od innych, że nie mogę robić tego co chcę i kiedy chce, bo przecież nigdzie nie ruszę się sama. Od tego się zaczęło…a skończyło się na tym, że już teraz boję się zostać sama gdziekolwiek. Zaraz kręci mi się potwornie w głowie i ten obezwładniający lęk… Jeżeli ktoś z Was jeszcze daje radę wsiąść do autobusu, auta itp. i jakoś zapanować nad tym strachem, to niech nie rezygnuje, bo potem może mieć tak jak ja. Czego naprawdę nie życzę... nikomu.

Witam! Od kiedy zaglądam na to forum jest mi o wiele łatwiej przetrwać każdy dzień, bo wiem już ,że ludzi z takimi problemami jak mój jest więcej. Mam nadzieje, że dzięki Wam dam sobie rade.