Grzesiek28

Byłem u młodej Pani psycholog która właśnie prowadziła moją sprawę jako zaliczenie do papierów, to był mój pierwszy kontakt z psychologiem i bardzo się tego wstydziłem, byłem na skraju całkowitego załamania, rozstanie,utrata pracy bezrobocie, niemożność znalezienia pracy i niskie poczucie wartości i nieśmiałość od dziecka. Całymi dniami z łóżka nie chciałem wychodzić. Pani psycholog nie była zwolenniczką leków i zaufałem jej pod tym kątem chociaż byłem już bliski decyzji zeby po nie sięgnąć bo taką opcję mi też dała, efekty niestety pozwalały na siebie czekać, po roku przestałem do niej chodzić i własnie w tym momencie nastąpiła poprawa można by powiedzieć że z dnia na dzień albo tak przynajmniej to pamiętam. Znalazłem w sobie siłę na rozwój, kursy, naukę, poszedłem do mniej wymagajacej pracy byle nie siedzieć w domu i od tego czasu wszystko zaczęło się zmieniać . Zdane egzaminy -owoce ciężkiej nauki dały mi prawdziwą satysfakcję zmiana pracy i z czasem nowy związek. Dopiero po jakimś czasie zdałem sobie sprawę z tego ze to psychoterapia której efektów nie widziałem na początku spowodowała zmiany którymi teraz się cieszę. Jak piszesz 5 miesięcy psychoterapii to przypominam sobie że wtedy byłem chyba na samym dnie, w moim przypadku był potrzebny rok, może Tobie również a może dłużej? Jednak namawiam gorąco żeby kontynuować - z lekami czy bez nie ma znaczenia, zawsze będę gorącym zwolennikiem psychoterapii

Do tego co napisałem na prv jeszcze dopisze kilka rzeczy podsumowujących: Większość problemów adaptacyjnych moim zdaniem leży w dzieciństwie i błędnym wychowaniu np jak było u mnie gdy ktoś wychowuje was tak ze spełnia wasze zachcianki, stajecie się chciwi, niecierpliwi i roszczeniowi, niespełnione ambicje i pragnienia mogą prowadzić do potężnej nerwicy i depresji. Konkretną wytyczną to jest poznać swoje problemy, dzieciństwo , zrozumiec na czym polegał błąd rodziców w wychowaniu i nauczyć się myśleć na nowo. Dzisiaj właśnie usłyszałem że problemy w dorosłym wielu mają dzieci nadmiernie karmione cukierkami bo to oznacza spełnianie ich zachcianek (nadmiernych) co powoduje problemy jak wyżej. Tacy ludzie mają w sobie demona/hyde'a albo dominujące id to my z czasów dzieciństwa które chowa się głeboko w naszej podświadomości i kontroluje bez naszej wiedzy naszym życiem, na to jest kilka dobrych sposobów o ile rzeczywiście to własnie to nam dolega - oznaką może być np lenistwo, niechęć do robienia czegoś, odkładania na później etc Dodatkowo nie można obwiniać stale siebie - ludzie są wredni a świat nie jest lukierkowy, trzeba nauczyć się rozmawiac z ludźmi dobrymi tak żeby ich nie stracić i koniecznie trzeba nauczyć sie rozpoznawać ludzi złych i dawać im kopa w tyłek (nie jestem z tych naiwniaków którzy wymądrzają się że trzeba nauczyć się "wybaczać" buahahaha ). Mój błąd polegał na tym że naprawde uwierzyłem że zawsze wina leżała w mojej nadwrażliwości podczas gdy obiektywnie miałem do czynienia z ludźmi podłymi i złymi. Przede wszystkim najwazniejsza jest wiedza o sobie samym, duża naprawde spora merytoryczna wiedza, dobra analiza wspomnień i przebiegu własnego życia i kluczowych elementów. My osoby depresyjne mamy potężną samoświadomość - kazdy psycholog to stwierdza od razu - znamy nasze myśli , wiemy co jest powodem czego itd ale niestety, potężnej ilości informacji nie mamy o sobie, stąd mimo wszystko praca z dobrym terapeutą jest niezastąpiona (hehe tylko nie kazdy jest dobry)

Warto przewartościowac swoje marzenia - poważnie!! warto zadać sobie pytanie czy to sa naprawde moje marzenia? czy nie nabyłem tych marzeń czytając za dużo nierealnych powieści czy czasopism albo oglądając za dużo reklam, filmów? Czy naprawde chcielibyście brylowac w otoczeniu ludzi których zupełnie obiektywnie na podstawie niektórych sytuacji zakwalifikowaliście jako "świnie"?? Jak coś jest trendy i "top" to wciąga, chce się to miec, - to zrozumiałe bo w końcu na jakimś etapie wszyscy za tym gonią. Ale z czasem zauwazamy np że ładne dziewczyny potrafią być wredne i co? czy to robi jakąś różnicę? Znam ludzi którzy sami zostali odtrąceni na podstawie wyglądu ale sami wokół sibie chcieli mieć "tylko" elitę niechętnie przebywając z równymi sobie a to własnie w towarzystwie takich ludzi będzie nam zawsze najlepiej. Oni zachorowali jednoczesnie na przyczynę choroby jak i jej skutki.

W pierwszej kolejności z czytania tego co napisałas zapamiętałem to co sama zrobiłaś, piszesz że on ciebie szantazuje emocjonalnie a ty co zrobiłas? powiedziałaś że ma zostać albo "nie ma do czego wracać"? Został wtedy i to było dla niego wielkie upokorzenie bo dałas mu do zrozumienia że masz "gdzieś" wasz związek (nawet jeśli tak nie myslałaś pewnie tak to odebrał) W kochającym się związku takie słowa zabijają coś ostatecznie, są oczywiście ludzie którzy uważają że trzeba sobie mówić wszystko jak moja znajoma ale zdziwiła sie kiedyś jak chłopak po takim ultimatum ...... wyszedł i wrócił potem po to zeby się spakować Poza tym niektórych rzeczy w kłótni się nie mówi albo nie mówi od razu, to że nauczył się nie przerywać kłótni to był pewnie duży wysiłek ale to nie bilet do wyrzucania mu wszystkiego co masz na watrobie. Trzaskanie drzwiami to dziwactwo wyniesione z doświadczeń i bardzo ciężko im to przerwać, rzeczywiście dziwny nawyk ale mógł go nieswiadomie załapać z dzieciństwa przez rodziców lub z pierwszego związku, nie osądzaj tego tak jednoznacznie, ludzie mają różgłby z dzieciństwa wynieść bicie jako sposób na kończenie kłótni więc to nie jest aż taka tragedia) Przerywanie kłótni może być oznaką że czuje się przez ciebie zdominowany (może lepiej zarabiasz, jesteś lepiej wykształcona lub może on ma nieswiadomie jakieś kompleksy (nieważne czy uzasadnione czy tylko urojone) względem Ciebie - czuje się bezradny w dyskusji z Tobą bo dyskutujecie "na zupełnie różnych poziomach" , nie chce mu się i po prostu ją ucina) Ogólnie kazdy kij ma dwa końce, kłótnia też a ty jesteś jednym z jej końców , wg ciebie wszystko wina chłopaka a może własne zachowanie też warto przeanalizować?

Takie to jest wredne życie, człowiek by kobiecie nieba uchylił i własnie za to go ignorują bo lubią takich którym "nie zależy" a jak zacznie człowiek udawac że mu "nie zależy" to okazuje się że "niezależenie" to tak naprawdę przywilej wąskiej elity i ty do niej nie należysz, nie można mieć wszystkiego czego się chce i taka jest przykra prawda, wiem że Ciebie tym nie pocieszyłem ale przynajmniej mogę Ci zagwarantować że po max 2 latach przejdzie

Miałem to samo, trzeba po prostu poznać odpowiednią ilość ludzi w życiu, duza liczba dobrych znajomych, kontakty z kobietami niekoniecznie w celu podrywania Po pierwsze znajomi wiedząc że nie masz nikogo zawsze chętnie Ciebie będa swatali więc zawsze będziesz na bieżąco kto co gdzie i nie będziesz musiał się zastanawiać czy ma chłopaka czy nie Po drugie przyjaźniąc sie z kobietami, poznasz je lepiej i będziesz po jakimś czasie w stanie poznać czy są same czy nie oraz otrzymasz rzetelną opinie o sobie która albo podbuduje Twoje samopoczucie i poczucie wartości albo zainicjuje zmiany i poprawki które do takiego stanu doprowadzą Po trzecie im statystycznie więcej będziesz poznawał kobiet i przebywał w ich towarzystwie bez wywierania ciśnienia na kawę tym większe statystycznie podobieństwo że wsród nich znajdzie się taka której się podobasz Ty i na pewno da Ci o tym znać (najfajniejsze uczucie jak to Ty jesteś podrywany a nie odwrotnie). I chyba trzeba darować sobie internet, te wszystkie sympatie itd nie działaja głównie dlatego że chemia jest zupełnie inna jak sie pozna kogoś przypadkowo w realu niż gdy nawiązuje się kontakt mailowo i z góry wiadomo po co...... Do tych wniosków doszedłem po łącznie 15 latach popełniania błedów ale też poznawania nowych ludzi i dla mnie to wartość bezcenna

To akurat nie ma nic wspólnego z odwagą - widać ciężko jest niektórym zrozumieć co to jest ateizm. Wiara w człowieka jednak nie ma tak dobroczynnego wpływu na organizm jak wiara w boga więc ciężko jest to utożsamiać

Czy ktoś czytał książkę "Ja i cele" autorki Małgorzaty Dwornikiewicz? Książka do kupienia jako e-book, 27zł jak na e-booka 124 strony to bardzo dużo więc wolę się dopytać - wszędzie krąży wersja bezpłatna 26 stron i tam są tylko "zapowiedzi" więc technicznie 27 zł za 100 stron pytanie tylko czy warto?? Kurcze czemu te książki są takie drogie?? Ta tematyka jest mi BARDZO potrzebna !!!

Współczuje Ci śmierci ojca Aniu, akurat takie mądrości typu "na każdego przyjdzie pora" chyba nigdy nie pomagają nie? A jesli chodzi o twojego chłopaka to miałem podobną sytuację, z moją dziewczyną rozstałem się dawno temu, każdy mail po rozstaniu bardzo bolał, wściekał, rozdrapywał stare rany, do dziś każdego dnia o niej myślę i teraz wspominam już mimowolnie tylko te dobre i najpiękniejsze momenty w tym bardzo długim związku i wiesz co? teraz jest mi 100 razy gorzej każdego dnia niż było wtedy kiedy jeszcze żyłem ostatnimi, najgorszymi chwilami naszego związku. Tych złych wspomnień akurat Tobie zazdroszczę.........

Poza tym jak wziąć się w garść jak się nie ma tej garści??

gdy pacjentka jest w ciąży quote] elektrowstrząsy??? osobie w ciąży???

Od kilku dni mi się zbierało, jestem na chorobowym, sam w domu, nie mam z kim rozmawiać, oduczyłem się już dawno sensownie spędzac czas np czytając czy ucząc się, w pracy straszny dół dlatego w poniedziałek z samego rana składam wypowiedzenie bo czuję że między innymi to mnie ściąga w dół. Każdego dnia myślę o swojej dziewczynie z którą się rozstałem 1,5 roku temu i którą kochałem, z moją obecną jest coraz gorzej i wydaje mi się że to nie przetrwa i w ogóle mi się wydaje że już nie potrafię kochać nikogo i nie będę w stanie i w pewnym momencie tak stałem i... nagle osunąłem się na ziemię, wszystko tak po prostu nagle ze mnie wylało się jak jedna wielka rzeka i nie ma żadnej ulgi a najgorsze jest to że jestem ideowym przeciwnikiem samobójstwa i zdałem sobie sprawę że z tym problemem będę się woził jeszcze jakieś 60 lat o ile w pewien piękny słoneczny dzień nie walnie we mnie jakaś ciężarówka... kurcze jak życie momentami potrafi boleć ......

Wydaje mi się z własnego doświadczenia że można częściowo te dwie rzeczy powiązać zazdroszczę innym ludziom ich życia i wiele prób osiągnięcia tego co mają i jak żyją i świadomość moich ograniczeń i niemocy w kontrascie do moich pragnień jest piekielnie męczaca, ja chcę się cieszyć tym co mam bo coś tam mam ale jednak niemozność przeżywania radości ogólnie sprawia że mi się to nie udaje, z czasem jak słusznie zauważono przychodzi depresyjna obojetność ale to nie jest prawda że zazdrość wtedy się wyłącza - ona jest nadal i bardzo dokucza

Po dłuższym namyśle doszedłem do wniosku że lepiej to przemilczeć, ludzie mają tendencje do odcinania się od osób i rzeczy które negatywnie mogą wpłynąć na ich dobre samopoczucie, bliscy nam tego nie zrobią bo chcąc nie chcąc są do nas "uwiązani" ale w czym mogą pomóc? będą nam co chwila "doradzać" rzeczy z których większość z nas zdaje sobie doskonale sprawę a nie wiem jak wy ale mi to specjalnie nie pomaga a wręcz przeciwnie zaczyna mnie to denerwować. Wydaje mi się że jeszcze chwila i depresja zostanie uznana za trąd XXI wieku i od ludzi zarażonych tą chorobą będzie "moda żeby się odwracać" bo dzisiaj śmiech jest trendy

Mam to samo i walczę z tym, przez mgłę pamiętam że kiedyś taki nie byłem i stałem sie taki przez częste bytowanie z jedną konkretną osoba (konkretnie moją byłą na szczęście już dziewczyną) sam na początku uwazałem na słowa które wypowiadałem bo ona była bardzo nadwrażliwa a potem nieświadomie zacząłem krytycznie oceniac to co się do mnie mówiło do tego potem przsyszła depresja z niską samoocena i kotlet gotowy. Nie znam się na tym bo sam jestem jeszcze na początku drogi ale czuję że tu leki nie pomoga tylko droga powinna iść przez psychoterapię i w zasadzie może sobie uświadomi co gdzie i kiedy się stało że jesteś jaka jesteś.