Witajcie kochani
Od długiego już czasu czytam Wasze forum i bardzo mi pomaga, szczególnie wtedy gdy dopadnie mnie lęk.
Mam 37 lat i najprawdopodobniej nerwicę. Nigdy nie miałam żadnych poważnych problemów zdrowotnych, ale odkąd pojawiły się objawy związane z nerwicą to już po prostu sobie nie radzę. Myślę, że moja nerwica jest skutkiem przeżyć z przeszłości. Wychowywałam się w domu z ojcem alkoholikiem, matka wiecznie znerwicowana też często sięgała po alkohol. Nie muszę chyba opisywać co się przeżywa w takiej rodzinie ciągłe awantury, pijaństwo, bieda, brak dosłownie wszystkiego i ta przerażająca samotność. Najpierw zmarła matka (zapiła się na śmierć), rok po matce ojciec, i wtedy pojawiły się pierwsze objawy nerwicy. Próbowałam sobie z tym radzić sama bo przecież mam rodzinę, dzieci i mam dla kogo żyć. Powoli wychodziłam z dołka, było coraz lepiej i nagle znowu zawalił mi się cały świat na głowę. Cztery lata temu w ósmym miesiącu ciąży straciłam synka i od tej pory wszystko zaczęło się na nowo.
Coraz częściej dopada mnie okropny lęk, którego nie potrafię opanować, mam wrażenie jak bym się dusiła, choć wcale nie jest mi duszno, nogi i ręce mam jak z waty i takie dziwnie bezwładne, dłonie drętwieją, okropnie się pocę, serce bije jak oszalałe, po co chwilę biegam do toalety, mam okropne mdłości. Dochodzi do tego, że boję się wyjść z domu lub wsiąść do tramwaju lub autobusu. Naprawdę fatalnie się czuję. Przez ostatni miesiąc miałam spokój z atakami, myślałam, że najgorsze mam już za sobą ale niestety jak mnie dopadło w zeszłym tygodniu, tak trwa to do dziś
