Witam wszystkich uczesników portalu. Jestem Nowa, wiec się przedstwię. Choroba dwubiegunowa daje mi już popalić 11 lat. Czyli prawie polowę mojego zycia. W tym roku polożylam sie na 11 miesiecy. I jeszcze leżę.
O co innego chciałam jednak spytać. Czy ktoś z Was wie co to takiego DEPERSONALIZACJA? Czy ktoś przeżył coś takiego i mógłby się podzielić wrazeniami. Długo choruje na depresję, ale coś takiego przytrafiło mi sie po raz pierwszy w życiu? Jest to uczucie tzw urwanego filmu. Wtedy ma się wrażenie, że traci się kontrole nad sobą i nad tym , co się mówi. Myśli latają jak messerschmity. Takie lekkie "psycho". Niby się jest obecnym, ale nie do końca. Słowa wkładane są w usta, niby mówi sie składnie, ale jakoś od rzeczy. I bardzo długo (ok pół roku, albo i więcej dochodzi się do siebie. Jest to chyba najgorsze i ostatnie stadium choroby dwubiegunowej. Bardzo mnie interesują spostrzeżenia innych na ten temat. W jaki sposób sobie z tym poradzili i czy mają jakieś uwagi?
