Witam serdecznie.
Mam 38 lat,15letniego syna.Nie wiem od czego zacząć......... ale moje życie to ruina i mam wrażenie że....zresztą nieważne.Mam kłopoty z powstrzymanie swych emocji tych złych oczywiście przez co krzywdzę swego jedynego syna.Jestem do niczego,jestem złą matką która nie radzi sobie z problemami...Trudnym dzieciństwem nie będe się tłumaczyć ale powielam błędy mojej matki.Nasiliło się to jeszcze bardziej po porzuceniu mnie przez męża dla mej przyjaciółki...dalej chyba mówić nie muszę....Raz jestem zazdrosna za chwilę przerażona że stracę syna ....Pragnę nadmienić jeszcze że pięć lat temu pochowałam swą czteroletnią córcie która zginęła w wypadku samochodowym.
Nie moge wyjść z tego ślepego zaułka...po wybuchu agresji mam piekielne wyrzuty sumienia i obiecuję sobie że nigdy więcej.....ale lęk i panika robi swoje....
