RIKA

witaj a jak sobie z tym radzisz bo ja już nie potrafię gdy ogarnia mnie lęk popadam w jeszcze gorszy lęk i to pociąga za sobą panikę i wtedy robi mi się słabo nogi i ręce drża i boję się że to zawał serce wali jak oszalałe i nie jestem w stanie funkcjonować a nad sobą słyszę głos załamanego męża i jeszcze gorszy strach biorę tabletkę piję nerwosol i na jakiś czas spokój ale to wraca już mam dość

Witajcie:] ja pamiętam jaka byłam ,a byłam wesoła szczęśliwa.... a teraz ciągle ryczę jestem smutna ,załamana.Nie potrafię cieszyć się tym co mam a mam bardzo dużo: dwoje dzieci i wspaniałego męża. Stałam się złośliwa szukam zawsze jakiegoś drobiazgu .przez który robię zadymę w domu ,wszystkiego się czepiam. Obiecuję sobie i wszystkim że już nie będę się kłócić ale to trwa zbyt krótko i znów akcja. Mąż ciągle mi powtarza że tęskni za tamtą kobietą ,którą byłam przedtem i tu znów zaczyna się problem wydaje mi się że on już mnie nie kocha ,choć częto,a nawet bardzo często powtarza że to nie prawda.Powiedzcie jak wrócić do dawnej postaci czy psycholog mi pomoże Bo na tym wszystkim cierpi moja rodzina a ja nic nie mogę zrobić

Witajcie. Jak czytam wasze posty to tak jakbym czytała o sobie u mnie zaczęło si,ę to jakieś 10 lat temu byłam w ciąży z drugim dzieckiem i wtedy zmarł mój dziadziuś i od tego się zaczęło bałam się o siebie że nie przeżyję porodu, że umrę i zostawię dzieciaki. 10 lat cierpienia z samą sobą nie chodzę na pogrzeby .na cmentarz nie pójdę sama nigdy boję się również jechać samochodem jako pasażer bo jako kierowca nie pojadę nigdy choć prawo jazdy mam 15 lat kiedy mój mąż wyjeżdża do pracy to boję się o niego.Nigdy nie pomyślę że będzie ok tylko , że coś się stanie. Cała rodzina mówi że panikuję nikt mnie nie rozumie.Ado tego nienawidzę swojej pracy ,gdy tam wchodzę to robi mi się niedobrze boję się że zemdleję że umre . boję się jechać sama pociągiem ,boję się wyjść sama na miasto, boję się nocy