Witam. Jestem tu nowa i nie wiem od czego mogę zacząć. W sumie to od początku. Pięć lat temu poznałam wspaniałego chłopaka,który mieszka 250km od miasta w którym sie wychowałam. Po roku naszej znajomości postanowiliśmy, że chcemy być razem i przeprowadziłam się do jego miasta. Mieszkam teraz 250 km od rodziny i przyjaciół, których bardzo mi brakuje ale staram się jakoś żyć.Przez dwa lata było wszystko super, jak w bajce. Później zaczęły się schody . Straciłam prace, dostałam wyrok w zawieszeniu i tonęłam w długach. Byłam załamana, ale mój narzeczony cały czas był przy mnie i mnie wspierał. Od tamtej pory odsunęłam się od wszystkich, żyję we własnym świecie . Często miewam napady płaczu, nie potrafię się na niczym skupić i zrobić najprostszej rzeczy. Przez tą całą sytuację czuję się i wyglądam jak wrak człowieka.Mam straszne wyrzuty sumienia i nie potrafię sama sobie z nimi poradzić. Mój narzeczony ma do mnie pretensję, że odsuwam się od niego, że mu nic nie mówię i nie dziele się z nim swoimi problemami.Tylko,ze ja nie potrafie sie przyznać mu do swoich błędów bo on jest trochę jak ideał ma swoje drobne wady ale jest jak książę z bajki. Wydaje mi się,że robie tak ponieważ juz raz przysporzyłam mu problemów i boję się , że jesli znów popełnie nawet najmniejszy błąd to mnie zostawi,przez co czasem muszę go okłamać.Wiem, że swoim zachowaniem w końcu do tego doprowadzę. Juz nie mam siły Czuję sie przytłoczona tym wszystkim.Boję się ze zostanę sama w tym mieście bez ukochanego, bez przyjaciół i bez żadnego wsparcia. Sporo w życiu już namieszałam i nie mam juz siły żeby dalej żyć.
