ostatnio cale moje poukladane zycie zaczelo sie wywracac do gory nogami.zawiodlam sie na przyjaciolach,stracilam zaufanie bezpowrotnie bliskiej osoby,chlopak z ktorym sie spotykalam i bardzo mi na nim zalezalo zostawil mnie, zalezalo mu na mnie bardzo dlugo.Niestety ja balam sie kolejnego milosnego rozczarownia,balam sie ze sobie z tym nie poradze więc trzymalam dystans.kiedy juz sie przelamalam on wrocil do swojej eks .do tego dochodza problemy z jedzeniem.caly moj swiat sie toczy wokol tego czy dzisiaj sie najem i przytyje czy to bedzie dobry dzien i uda mi sie zjesc malo,potrafie restrykcyjnie trzymac sie diety i jesc przez tydzien do 1000kcal a potem cos pęka i zjadam tony lodow slodyczy i ciastek.czuje ze to troche wymknelo mi się spod kontroli.ostatnio tez mam problemy ze snem.budze sie w srodku nocy i nie moge juz spac dalej,czasami lykam persen zeby moc przespac spokojnie cala noc ale nawet 4 tabletki wczoraj nie pomogly.nie wiem czy po prostu mam gorszy okres w moim burzliwym, dwudziestoletnim zyciu czy to juz cos powazniejszego.czuję się zniechecona i mam wrazenie ze juz nigdy nic dobrego mnie nie spotka,ze nigdy nie bede kochac i byc kochana.mimo to staram sie nie okazywac innym swoich problemow,jak to napisala szymborska''wiem jak ulozyc rysy twarzy by smutku nikt nie zauwazyl''....licze na obiektywne spojrzenie na moja sytuacje i dobrą rade.dziekuje.emm
