pietryk

moze powinienem... nie wiem nie mam po prostu checi na nic. nic mi sie nie chce. Tak źle i tak nie dobrze. Zachowuje sie jak dziecko i jestem niepowazny ( tak sadze) z ta sytuacja na linii ja-brat. matka mi mowila ze musze sobie uswiadomic ze on ma swoje zycie i tak juz jest ale do mnei to nie dochodzi. po prostu zeby byl u mnie w domu. w przeszlosci czesto mi pomagal. wyciagal mnie z klopotow, pomagal w nauce i w ogole byl dla mnie taka 2 mama.

czuje sie samotny. mam prawie 18 lat, bagaż doswiadczen zyciowyych. Moj problem polega na tym ze czuje samotnosc. Siedze calymi dniami zamkniety w pokoju. Kiedys tak nie bylo. Mam brata do ktorego jest ekstremalnie przywiazany. teraz juz nie mieszka ze mna tylko 70km od domu bo studiuje i widze go raz na 2 tygodnie i jest mi przykro z tego powodu, kiedy wyjezdza na studia to odliczam kolejne dni do jego ponownego przyjazdu. Kiedy juz przyjedzie dni szybko leca i ani sie obejrze to on znowu wyjezdza a te kolejne 2 tygodnie rozlaki ciagna sie strasznie dlugo. Ze znajomymi sie nie spotykam. nie wiem dlaczego. po prostu nie chce mi sie ich widywac a jednak ubolewam nad faktem ze siedze w domu zamiast wyjsc gdzies z nimi. Wszystko mnie denerwuje. poczawszy od czasu wolnego spedzanego w domu do komputera i internetu. nienawidze wolnych od szkoly dni bo w szkole zapominam o wszystkim i sie skupiam na lekcjach. Ja nie wiem juz co mam robic...

ogolnie to ta cala sytuacja mnie przeraza bo myslalem ze nic nie jest w stanie mnie złamac a jednak... przeiceż tak niedawno byłem 'duszą towarzystwa' non stop przebywalem z roznymi ludzmi. A teraz to tylko spacer z psem i kaptur na głowe. Nie mam motywacji zeby sie uczyc a niedlugo matura. Lekarz zasugerowal mi dzisiaj ze jesli nie poradze sobie sam ze soba to zebym sie zglosil do psychologa albo psychiatry. Ogolnie sam nie wiem... czekam na święta... wtedy sprobuje to wszystko poskladac.

witajcie. mam wielki problem. Nie wiem cczy mam depresje czy nerwice, albo to i to?? czuje lęk przed zasnieciem, dzien mija szybko a mi sie nic nie chce, nie mam motywacji do nauki ani w ogole do niczego. W ostatnich latach przezylem wiele wydarzen, ktore mnie po prostu załamaly. choroba matki, smierc dziadka w koncu niedawno sam mialem problemy ze zdrowiem. Mam nieproporcjonalne serce w stosunku do wzrostu i czasem mam kołatania ale ogolnie jestem zdrowy. TYlko ze ok zdrowie fizyczne jest nawet dobre ale psychiczne juz nie. Nie rozmawiam prawie z nikim. Ciagle bije sie z myslami dlaczego mnie spotykaja takie nieszczescia, odczuwam lęk przed wyjsciem z domu, siedze sam w pokoju z ksiazkami i komputerem. Nie spotykam sie ze znajomymi. Najgorsze jest to ze zaczynam sobie wmiawiac rozne choroby czyli hipochondryk jestem (?). Nie wiem co mam robic. Pojsc do psychologa boje sie bo nie chce dopuscic do siebie mysli ze moge miec jakies zaburzenia psychiczne. jesli macie jakies sugestie to napiszcie. (dop*DA)Pietryk prosiłbym o zapoznanie sie z regulaminem tego subforum i w przyszłości nadawanie precyzyjnych nazw tematom...Pozdrawiam