Ostatnio przeżyłem straszny kryzys związany z moją osobą. Dołowałem się, że nie jestem nic wart. Jestem ambitną osobą. Zawsze stawiam sobie wysoko poprzeczkę. Jedak tym razem ta poprzeczka jest zawieszona za wysoko. Boję się, że nie dam rady jej przeskoczyć. Nie potrafię skoncentrować się na prostych rzeczach, takich jak robienie zakupów. Może zbyt próbuje być idealistą. Staram się znaleźć jakąś rozsądną drogę rozwiązania. Trudno zebrać mi moje myśli. Wspominam beztroskie życie w USA, gdzie czułem się pewnie wśród rówieśników. Na studiach jest inaczej. Tutaj jestem przytłoczony ogromem wiedzy, którą muszę jakoś pojąć. Próbuje walczyć, dzielnie pisząc programy, jednak gdy nie znajdue rozwiązania, udręczam się w mojej niewiedzy. Zawsze starałem się być perfekcjonistą, wszystko dopięte na ostatni guzik. Dobrze przygotowany na zaliczenie. Gdy dostałem się na specjalność programowanie, pomyślałem- wszystko da się zrobic. Do wszystkiego potrzeba trochę czasu i ochoty. Nie mogę jednak zebrać swoich myśli. Gdy aktywnie działałem w kole studenckim, nie myślałem zbytnio o takich problemach. Podchodziłem do tego - jakoś to będzie. Koledzy pomogą mi zaliczyć projekty i wszystko będzie ok. Teraz, gdy postanowiłem wziąść się samemu do pracy niestety zostałem pokonany moją niewiedzą. Popadam w jakąś manię -być może jest to depresja. Czy powinienem udać się z tym do specjalisty? Powoli już nie wyrabiam, a jak pomyślę, że będę miał podobnie w przyszłej pracy, to ja dziękuję za takie studia. Gdy przeczytałem dzisiaj czym faktycznie jest depresja i jakie są jej objawy, pomyślałem, że przecież ja mam podobnie. Wciąż analizuję to co mogłem zmienić i to co mogę zmienić, nie czuję głodu a mimo to jem by oderwać się od nauki, mam problemy z koncentracją, gdy pomyślę że znów kolega odwali za mnie kawał dobrej roboty - udręczam się wtedy. Może powinienem nadrobić moje zaległości i kontynuować studia po semestralnej przerwie. Co jednak bedzie później, gdy pojawią się podobne problemy. Nie wiem jak sobie z tym poradzić.
