Witam forumowiczów. Jestem tu nowa, chciałabym podzielić się swoim problemem. Od zawsze byłam osobą nadwrażliwą i nieśmiałą. Kilka lat temu leczyłam się przez rok farmakologicznie na zespół lękowo-depresyjny. Przez ostatnie 2 lata odbyłam terapię i tu właściwie zaczyna się problem. Koniec terapii łączył się z końcem studiów, wchodzeniem w nowy zupełnie etap życia. Dodam że w międzyczasie dowiedziałam się o tym, że mam Hashimoto, a wcześniej też leczyłam się endokrynologicznie. Od kilku miesięcy zaczęłam mieć objawy somatyczne bardzo silne, zwłaszcza wzrokowe, coś jak śnieg optyczny, ciągłe złote ziarno przed oczami, jak piksele na fotografii. Mam skłonności hipochondryczne więc strasznie się nakręciłam lękowo, bo nie wiedziałam co się dzieje, aż powróciły objawy lękowe, które miałam kilka lat temu, zawroty głowy, wata w głowie, czasem duszność, drżenie. W końcu wybrałam się do neurologa, stwierdził, że mam bardzo pobudzony układ wegetatywny, poznał to też po zaczerwienieniach na dekolcie i po reakcjach skórnych (naczyniowych). Przepisał mi salipax i propranolol. Na razie zażywam tylko salipax, bo obawiam się łączyć to z propranololem i jeszcze lekami hormonalnymi, choć przecież przepisał mi to dobry neurolog. Hipochondryczno - katastroficzne myślenie jeszcze mnie jednak nie opuściło Na razie czuję się kiepsko, lęk jest większy, boję się i nasłuchuję objawów z ciała. Ponure myśli o życiu już nawet są słabsze wobec przeżywanego lęku. Bardzo to wszystko przykre, zwłaszcza że niedługo wychodzę za mąż i wciąż szukam pracy. Teraz jednak marzę tylko o tym by opuściły mnie te zaburzenia widzenia i lęk i żebym mogła normalnie funkcjonować. Mam nadzieję na odzew od osób, które miały/mają podobnie i wiedzą jak sobie radzić. Pozdrawiam
