kapilarka

ja też mam ten problem...nie umiem normalnie się odżywiać. Od 15 lat choruję na diabulimię. Jaki efekt: wahania masy ciała sięgające 30 kg, na zmianę 40 kg i 68 kg przy 173 cm wzrostu. Zostałam zmanipulowana przez samą siebie i ciężko mi teraz odnaleźć się w codziennej szarej rzeczywistości. Moje ciało zostało zeżarte przez 18 letnią cukrzycę, która nigdy nie była prowadzona jak trzeba - bo była dla mnie instrumentem dającym mi przewagę nad moim ciałem. Jadłam - nie tyłam. Powikłania były tylko nic nie znaczącymi pogróżkami, dopóki się nie pojawiły. Teraz żałuję i cierpię w dwójnasób. Wymiotuję po każdym posiłku, sprawdzam czy tłuszcz nie odłożył mi się na brzuchu, czy mam szczupłe uda i łydki. To obsesja!!!!! Każdy posiłek napawa mnie lękiem. I znowu pojawił się problem wyrównania cukrzycy. Czekam na miejsce w szpitalu, bo ktoś wreszcie dostrzegł po tylu latach mój problem, ale boję się, że wyleczenie diabulimii = przytycie. Paraliżuje mnie myśl o przytyciu i pozostawianiu w żołądku jedzenia. Jest mi źle, bo wiem że to co robię jest mocno samodestrukcyjne - ale nie umiem bez tego żyć. To jak nałóg. ... bardzo boję się tej terapii. Lecz wiem że ta Ja od kilkunastu lat to nie Ja - ale ona, Bulimia Cukrzyczki. . I jednocześnie nienawidząc jej - cały czas toleruję i dopieszczam. jestem już zmęczona...