Monotonia zycia przytlacza mnie kazdego dnia, ale nie mam nawet sily niczego zmienic, kazdego dnia dochodzi mi jakis nowy problem, cos uda mi sie zalatwic a pozniej znow cos sie pojawia.
Przez cale moje zycie nie mialam oparcia w nikim, zdradzana przez najblizsze osoby. Moj ojciec z wodka moja matka z tabletkami psychotropowymi. Pamietam jak ktoregos dnia wziela moja glowe i bila nia tak dlugo o podloge az cala pokrylam sie krwia.
Od osmiu lat nosze maske, za ktora staram sie chowac by otaczajacy mnie ludzie nadal widzieli we mnie czlowieka. Nigdy nie opowiadalam o sobie, dlatego nie jest mi latwo. Nie wiem co mam robic, za co sie wziac, czy warto, nie wiem dlaczego podejmuje decyzje takie jakie podejmuje. Chcialabym umrzec, bo juz czuje ze nie mam po co zyc, ale za bardzo boje sie by to zrobic. Zycie dla mnie nie ma sensu, codziennie robie to samo.
Nadal mieszkam z matka, mimo, ze juz dawno chcialam sie wyprowadzic. Mimo mojego wieku ona nadal wywiera na mnie silny wplyw. Kazdego dnia wysluchuje, ze jestem beznadziejna corka i zaluje, ze mnie urodzila. Stalam sie latawica i puszczalska. Codziennie wysluchuje komentarzy pod swoim adresem, nie bije mnie juz, staram sie nie dyskutowac by tego nie zrobila. Boje sie mimo ze lepiej by bylo jakby mnie, w koncu zabila, czuje ze przyniosloby jej to wreszcie ulge.
8756
