johnyjohny

W końcu na drugiej wizycie wysępiłem jakąś hipotezę i oto co teoretycznie mi dolega "Zaburzenia osobowości z nawarstwieniem lękowo-depresyjnym". Lekarz stwierdził ze farmakologicznie może dać mi namiastkę szczęścia i energii [ale bez przesady, żebym po ścianach nie latał...] dzięki którym będę mógł dalej egzystować, jednak jak chce coś faktycznie zmienić to mam iść do terapeuty.

Wywiad, oczekiwania, to ma byc jako tymczasowe rozwiazanie, pozniej ma byc jakas terapia i zrobia ze mnie chodzace szczescie w zamian za moj portfel[tak to odebralem]. Aktualnie mam przetrwac sesje taki byl moj cel i takie cos dostalem. Dalszej terapi takim czyms nie widze bo sztuczne szczescie mnie nie cieszy. Wracajac do Deprexolet'u poczytalem o tym i jednak wole byc niewyspany niz tym sie szprycowac.

Dostałem EffectinER 75 + Deprexolet jako czasowe rozwiazanie zebym sesje ogarnal, a potem chca mnie czyms innym i jakos inaczej uszczesliwiac. [jutro zakupy i zobaczymy]

jak się nie pozbieram do tygodnia to naprawdę stracę wszystko, nie mogę sobie na to pozwolić, musi być jakiś sposób żeby temu zapobiec. Musi...

mam umowiona wizyte [śr], ale zwiazany z nia optymizm przeminal. Z tego co czytalem nie da sie tego wyleczyc do akceptowalnego poziomu w trybie ekspresowym - tzn przeszywajacy, blokujacy smutek zmienic na zwykly + totalny brak koncentracji na czymkolwiek na mozliwosc maksymalnego skupienia... a bez tego nie widze dalszej przyszlosci... jezeli jestem w bledzie, to prosze o wyprowadzenie z niego.

Witam, od kilku lat jestem smutny [6?] nic mnie zupełnie nie cieszy i nie sprawia mi przyjemności [nawet rożne używki teoretycznie powodujące euforie nie działają... ]. Ogólnie, coraz bardziej się alienuje i niszczę resztki moich relacji z ludźmi... Sprawiam, że już nigdy więcej się do mnie nie odezwą. Żeby zasnąć musze wypić przynajmniej butelke wina, inaczje nici ze spania, co i tak nie zapewnia mi komfortu poniewaz albo budze sie nie wyspany, albo w srodku nocy i juz do rana moge tylko drzemac. Moje zycie sprowadza sie do egzystenji, porzucilem wszystkie pasje, nie nawiazuje nowych kontaktow. Z naturalnie marudzacej i narzekajacej osoby stalem sie smutnym szarym czlowiekiem, ktory juz nawet nie marudzi tylko znika po malu i nikt na to nie zwraca uwagi. W wymuszonych relacjach z ludzmi, coraz czesciej wylazi ze mnie chamstwo. do sedna, czy to depresja? czy po prostu jestem wyjatkowo beznadziejna, szara osoba, ktora powinna sie jakos ogarnac i przestac uzalac nad soba? [do tej pory nie wiem jak to zrobic bo nic z dostepnych srodkow(leganych lub nie) nie pomoglo ] pozdrawiam