Przeprosiny?? ostatnio u mnie w rodzince głośno o nich - matka oczekuje przeprosin od ojca i ode mnie; ojciec - od matki (cud, że ostatnio powiedział mi coś co po raz pierwszy w życiu sprawiło, że mnie podniósł na duchu a nie zmieszał z błotem) a ja - pierwszy raz od ... zawsze nie oczekuję od nich przeprosin. Ani od matki, że ciągle stawała w mojej obronie tak, jakbym sama nie miała języka w gębie, ani od ojca za to, że pije i wyzywa. Nie oczekuję przeprosin, bo wiem, że sama wiele złego w życiu zrobiłam... ze zwykłej chęci zemsty. "Na złość tacie odmrożę sobie uszy..." Teraz po prostu postanowiłam przejść nad tym do prządku dziennego. Ja jestem im coś winna - oni mnie, więc jest remis. Możemy zacząć budować od początku. A nuż i widelec...się uda.
Kiedy się wydało że jestem w psychiatryku i matka usłyszała, że to przez ojca, chciała mu zrobić karczemną awanturę, ale jej nie wyszło, bo - niesamowite! - przyszedł pijany... i nie dało się z nim gadać he he he. Ciekawe czemu wcale mnie to nie dziwi Wtedy byłam na ojca wściekła i ciągle wierzyłam w bajkę, którą sama sobie kiedyś napisałam, że tata się zmieni, kiedyś tam przestanie pić, przeprosi, zrozumie... Dziś jestem realistką - jest we mnie nadzieja, że być może kiedyś faktycznie tak się stanie, ale już na pewno nie wiara w to. Zaakceptowałam rzeczywistość taką jaka jest. Idę przed siebie, wpadam w pułapki, które sama sobie ustawiam, ale to je moje i tego nikomu nie dam.. I wiecie co... nawet się z tego cieszę.
