Nie zamierzam sama stawiać sobie jakichkolwiek diagnoz, jednak po przeczytaniu artykułu na temat Anoreksji Seksualnej, stwierdzam, że to mnie dotyczy.
Przed pierwszą ciążą moje życie seksualne było powiedzmy... Bujne. Całe czas miałam tylko jednego partnera. Dlatego wątpię, aby była w tym jakakolwiek jego wina. Jestem do tego stopnia zdesperowana, że marzę, aby znalazł sobie kochankę a mi odpuścił. Sama, bardziej lub mniej podświadomie próbuję mu to wmówić! Na początku wymówki zdarzały się dość rzadko i dotyczyły głównie seksu oralnego. Po powrocie do "normy" po pierwszym porodzie kochaliśmy się około dwa razy w tygodniu. Później cztery razy w miesiącu, dwa razy... Teraz, co dwa miesiące. Zazwyczaj wygląda to tak, że brak mi już wymówek, czuje się źle z tym, że partner próbuje mnie pocałować, dotykać... On się bardzo stara... Masaże, kolacje, czułość delikatność, niby nic na siłę, ale ja odczuwam presje i, o ile to w ogóle możliwe, jeszcze bardziej czuję niechęć do zbliżenia. Nie jest tak, że po prostu mi się nie chce. Seks wydaje mi się czymś brudnym a do tego zupełnie nieistotnym.
Co zrobić żeby zmienić swoje nastawienie? Dokąd się udać?
Najgorsze jest to, że nie wyobrażam sobie, że jeszcze kiedyś mogłabym z przyjemnością i radością uprawiać seks. Bardzo schudłam, z myślą, że partner lubi proporcjonalnie zbudowane kobiety...
Czy skoro nie mam w ogóle na to ochoty, to rzeczywiście jest to zaburzenie?
Czy nie ma ludzi, którym PO PROSTU się nie chce?
