Myślałam że zdrowieję...naprawdę! Później czułam, że chyba czas sie poddać, bo udawałam przed rodziną i samą sobą, że jest dobrze...a wcale nie było. Nie miałam sił dalej z tym walczyć i o tym myśleć. Byłam i jestem mega tym wszystkim zmęczona (a wcale nic nie robiłam). Bez sensu jest taka gra!!!!
Wstałam w poniedziałek rano z obojętnością i postarłam się przeżyc ten dzien bez rozmyslania przytakiwania i oszukiwania mówiłam i robiłam co chcialam. (jak ktos zapytal mnie czy wszystko jest ok mowilam ze nie i dlugo okej nie bedzie, wtedy moi znajomi tylko sciskali mi reke,usmiechali sie i odchodzili)
A skoro ludzie mnie nie zabili a sama wieczorem moglam spojrzec w lustro to juz byla wielka oznaka ze zdrowieje i tak to odbieram. Wiem ze łatwo nie bedzie i pewnie jeszcze po drodze kilka razy sie potknę to czas sie poddac samej sobie i nie oszukiwac i siebie i innych, a to chyba juz połowa sukcesu. :)
