Jakis czastemu poznalam czlowieka ,wydawalo mi sie ,ze zlapalam pana Boga za nogi ,byl dla mnie wszystkim...uzdrowil moja dusze ,spowodowal ,ze poczulam sie kobieta ,zaczelam cieszyc sie zyciem...wierzyc ,ufac....lecz teraz wiem ,ze zylam w swiecie iluzji...niczego w zyciu tak nie pragnelam jak szczescia,byc szczesliwa i dzielic sie moim szczesciem z kazdym...byl moim lekarstwem na zycie...tchnal we mnie uczucie ,ktore odwzajemnilam po stokroc...nastapil czas rozstania -moj wyjazd za granice do pracy..jeszcze po przyjezdzie wydawalo mi sie ,ze jest wszystko w porzadku ale cos nie dawalo mi spokoju to cos bylo w jego twarzy ,spojrzeniu ,gestach..moim bledem bylo ,ze popelnilam malutki blad....teraz juz wiem ,ze tylko czekal na moje potkniecie...nie wybacza nigdy...pisze to w wielkim skrocie....nie potrafie pozbierac mysli...dobrac slow....nie wiem kim jestem...mam krucha psychike w przeciwienstwie do niego....ten czlowiek to psycholog.....zabija mnie slowami..jestem u kresu wytrzymalosci...
