ana.stazja

tylko, że problem polega na tym, że ja wcale nie chcę przestać go kochać. Po prostu nie chcę tego.

Witam, jestem tu zupełnie nowa i trafiłam tu szukając jakiejkolwiek pomocy dla siebie. Przeczytałam kilka postów z tego tematu i mam wrażenie, że mój problem jest podobny. Mianowicie jestem z moim chłopakiem ponad półtora roku. Zawsze wszystko układało nam się świetnie, wspieraliśmy się i bardzo mocno kochaliśmy, byliśmy najszczęśliwsi na świecie. Aż do pewnego momentu:/ Jakiś czas temu (mniej więcej wtedy gdy nie dostałam się na upragnione studia) zaczęłam się strasznie dziwnie czuć w jego obecności, nie chciałam żeby mnie przytulał nawet nie wiedziałam sama o co mi chodzi po prostu zaczynałam płakać a coś w środku mi mówiło że wszystko by było dobrze gdybym z nim zerwała, tylko że gdy o tym myślałam od razu wpadałam w panikę i dochodziłam do wniosku że wcale tego nie chce i znowu coś mi mówiło że tak będzie najlepiej i tak w kółko... trwa to już chyba z miesiąc, są lepsze i gorsze momenty, ale coś się we mnie zmieniło. Kiedyś chciałam z nim spędzać jak najwięcej czasu, być przy nim non stop, spędzić resztę życia a teraz takie myśli mnie w ogóle nie cieszą Myślałam że mi przejdzie ale cały czas zastanawiam się czy nadal go kocham... Gdy dzisiaj z nim rozmawiałam nie umiałam mu powiedzieć czy go kocham. Wiem, że chce go kochać jak dawniej a nie czuć się przy nim strasznie zdenerwowana i ryczeć przy każdym spotkaniu... Ustaliłam z nim, że robimy sobie przerwę (ok 1 tydzień) bo oboje chcemy walczyć o ten związek, nie chcemy siebie stracić, może to coś pomoże. Nie byłam w tej sprawie u żadnego psychologa czy psychiatry ale czuję że tylko ktoś kompetentny może mi pomóc, bo jestem tym tak zestresowana, że nie mogę jeść i cały czas chce mi się płakać. Są we mnie tak dziwne uczucia, że zaczynam się zastanawiać czy nie jestem chora psychicznie W życiu nie szukałam pomocy na forach internetowych ale teraz mnie to po prostu przerosło. Co o tym myślicie?