Z "czymś" sama nie wiem co to jest gdyż nigdy nie byłam u psychiatry ponieważ w mojim mieście nie ma psychiatry dziecięcego ( mam 17 lat wiec troszeczke musze poczekać ) a dla dorosłych mnie nie przyjmie. Już zanim dowiedziałam sie co to lęki, fobie itp wiedziałam że coś mi jest. Gddy podrosłam zaczełam szukać i wszystkie moje objawy pasują do lęków więc to chyba to.Od 5 klasy podstawówki strasznie bałam się szkoły.Nikt mnie tam nie katował ( nie miałam koleżanek,byłam samotna ale ogólnie było normalnie i klase dobrze wspominam) a ja za chiny nie chciałam tam iść bałam sie że sie będe źle czuć i bede wymiotować (nigdy mi się nie to nie zdarzyło w szkole)Wkońcu było takl źle że potrafiłam 2 tygodnie z rzędu nie chodzić do szkoły.Potem w gimnazjum było lepiej opanowałam "lęki" i chodziłam normalnie ale czasami gdy mam gorszy okres albo samo z siebie dostaje ataku.Potrafie miesiącami nie mieć żadnego lęku a nagle coś pęknie i nie mogę sie uwolnić. Zazwyczaj tak mam przez kilka dni potem się uspokajam i wracam do normalnego życia, ale teraz...... no nie mogę się podnieść. W kwietniu pojechałam z siostra do innego miasta pociągiem wszystko było normalnie aż nagle serce chciało mi wybuchnąć, duszności i czułam że zwymiotuje.Myślałam ze to tylko tak jedno razowy atak ale niestety nie.Od tego dnia nie mogę sie go pozbyć ledwo co do szkoły chodziłam.Teraz nie mogę nawet wyjść z domu.Robie to na siłe z lękiem i a już wychodze to niedaleko i "swoją trasą". Na zakupy nie pójde do koleżnek nie pójde czuje sie strasznie. Taka bezbronna i nieporadna.
Czy jest jeszcze szansa żebym choć na chwile o tej 18-nastki się podniosła? dawno nie było tak źle żebym wogole z domu nie wychodziła. Może porblem w tym że ja już nie mam siły żeby sobie pomóc. Nie wiem. Ale fajnie jest się wygadać
Z góry dziękuje za rady
