Pollina

Kolejny dzień mojej walki z objawami nerwicy depresyjno-lękowej...a w kieszeni tysiąc uśmiechów na różne okazje.Są pod ręką, zawsze wtedy,gdy przychodzą takie dni jak wczoraj-bezsilność,zmęczenie,rezygnacja...wychodzę na ulicę i wybieram jeden z nich..Tak bardzo cierpię,sama nie wiem skąd biorę siły by rozpoczynać każdy dzień- poparty odrobiną jakiejś dziwnej nadziei,że ten ból policzka i złe myśli przejdą,że w końcu leki muszą mi pomóc,a ja znów będę żyć tak zupełnie normalnie... W takich ciężkich chwilach wracam usilnie do przeszłości, często obwiniając się za moją nadwrażliwość, dźwigam ten 'słodki' ciężar, który jest często moim przekleństwem w dzisiejszym świecie.. Objawy sprawiają,że czuję się tak bardzo wyobcowana, zamknięta z nimi w niewidzialnej szklanej kuli, a na świat patrzę z wielką tęsknotą...bo jest we mnie coś, co nie pozwala mi się poddać, przez parę lat wypracowałam sobie chęć do życia i dzięki temu-mimo tak wielkiego bólu fizycznego i psychicznego-zdobywam się na to, by ŻYĆ-nie EGZYSTOWAĆ... Żyję teraz z przewagą czarnych myśli-ale codziennie krzyczę do siebie-jak najgłośniej-żeby dotarło to do najciemniejszych zakamarków mojej duszy,że NIE WOLNO MI SIĘ PODDAWAĆ!! mimo ciężaru dnia codziennego w postaci przyklejanych uśmiechów, zmęczenia bólem...Świat nie płacze ze mną z powodu moich objawów..życie płynie w swoim tempie, tylko ja na chwile się zatrzymałam na brzegu...ale przecież tylko na chwilę...

Przyznam się,że jestem stałą bywalczynią tego forum, chociaż dopiero teraz zdecydowałam się stać się jednym z Was- tworzycie tu fajną społeczność , która wspiera się w walce z tą fałszywą, lecz jakże wierną 'przyjaciółką' nerwicą. Mam 20 lat, ale 'przyjaźnię' się z nią już cztery lata. Jest podstępna-atakuje wtedy gdy życie zaczyna nabierać barw. Moja historia zaczęła się od bólu i ucisku w brzuchu, po wyczerpujących wędrówkach po lekarzach trafiłam w końcu do specjalistów. Pomagali mi przetrwać te najtrudniejsze chwile, chwile załamania, które tak bardzo często mi się przydarzały. Od tamtej pory-objawy przychodzą do mnie w różnej postaci np. niewyobrażalny ból głowy, lęk, uczucie gorąca, czy chociażby pieczenie i mrowienie policzka, które zawitało do mnie tydzień temu...Muszę przyznać,że przez te lata bardzo zmieniły się moje myśli, zaczęłam wierzyć w siebie, słyszeć swój wewnętrzny, stłumiony nerwicą głos, który uparcie wzywał mnie do życia...ale wymagało to ode mnie wiele pracy,pochłonęło morze łez, jednak nerwica jest zawsze obok-czasami czuję się przez nią gorsza od innych, 'zdrowych', zadając pytanie bez odpowiedzi ;DLACZEGO JA? Wspieram samą siebie i chcę podzielić się tym wsparciem, żeby odciążyć chociażby jedną zmęczoną duszę...Pozdrawiam