Ani@

Panie Mężu,

to strasznie ciężkie dla kobiety przeżycie. Ja jestem po 3 poronieniach i z każdym kolejnym mówiłam sobie, że to ostatni raz, że więcej nie udźwignę. Czego kobieta potrzebuje w tym czasie? Nie wiem. Każda jest inna, każda inaczej to przechodzi. Napiszę, czego ja potrzebowałam.

Dostawałam gęsiej skórki, kiedy słyszałam:

"nic się nie stało"

"nie płacz"

"bądź silna"

"następnym razem się uda"

Wykrzyczałam wtedy, że zmarło moje dziecko, że mam prawo do żałoby, że mam prawo płakać, leżąc na podłodze i nie potrafiąc wstać, że właśnie teraz nie muszę być silna, że mam prawo pokazać swoją słabość, niemoc, żal i głośno mówić, że nie akceptuję świata, że obraziłam się na Tego Tam na Górze! że mam prawo do takich uczuć jakie we mnie siedzą.

Ja chciałam tylko spokoju i nieprzeszkadzania mi w mojej żałobie. Odsunęłam męża od siebie. Chciałam być sama...

Miałam w sobie taką myśl, żeby odejść, bo skoro nie wychodzi nam ze sobą...

Mój M. dał mi przestrzeń, dał mi czasu, stał z boku kiedy pobiegłam do psychologa, bo sama sobie już nie potrafiłam pomóc. Ja tego potrzebowałam, odsunięcia, oszalałabym gdyby był do mnie "przyklejony". Ale jednocześnie zawsze wiedziałam, że jest obok i wystarczy że wyciągnę rękę; nigdy nie zszedł z mojego pola widzenia, był cierpliwy i uważny na mnie.

Pożegnałam się z Moimi Trzema Groszkami, pozwoliłam im odejść, wcześniej kurczowo trzymając je przy sobie. Są takie 3 daty w roku, wtedy piszę listy (to on podsunął mi ten pomysł). Mój M. otwiera wino i pijemy wspólnie. W ciszy, bez słów, dolewając sobie...

Teraz staramy się znowu.

Jak będzie, nie wiem, chcemy wierzyć, że uda się.

Każdej z nas się uda.

hej,

nigdy nie uczestniczyłam w żadnym forum, więc mi obco jakoś.

Ale potrzebuję tego, chociaż nie wiem jak zacząć.

dzień przed wigilią byłam w szpitalu bo serduszko Malucha nie biło. To już drugi Maluch, którego nigdy nie zobaczę.

I drugi, za którego życie mogłabym oddać choć taki malutki był. I pewnie data 29 lipca 2010 na zawsze zostanie ze mną, wtedy tak wiele miało się zmienić, podobnie jak 27 sierpnia 09.

Teraz przede mną badania, wyniki, analizy, które i tak nie powiedzą dlaczego tak się stało. Czy życie chciało mnie ukarać, czy pokazać, że wszystiego nie wolno mieć.

Najchętniej zakopałabym się gdzieś na 2, 3 miesiące.

Tymczasem w poniedziałek muszę iść do pracy i jakoś to przetrwać.

Strasznie chaotyczna ta wopowiedź, ale tak właśnie się czuję, nieposkładana, obca, pełna żalu i sama. Strasznie sama...