Witaj.
Niestety wiem jak się czujesz. Moja mama zginęła miesiąc temu w wypadku - na małej osiedlowej ulicy, kierowca uciekł. Jestem jedynaczką i byłam strasznie związana ze swoją mamą, zawsze byłysmy my dwie, zawsze razem, zawsze blisko. Zawsze mnie wspierala i kochała najbardziej na świecie. A teraz jej nie ma, nagle z dnia na dzień, tak zupełnie bez sensu. Po prostu wyszła rano do pracy i koniec.
Jak czytalam jak sie czujesz to mialam wrazenia, ze to ja sama pisalam tego posta. Tez nie moge przestac o niej myslec, caly czas mam wrazenie, ze zaraz wejdzie do domu, ze telefon zadzwoni i wyswietli sie " mama", a potem zdaje sobie sprawe, ze to niejs senny koszmar, tylko najprawdziwszy, najbardziej realny koszmar w moim zyciu.
Tez mam malutkie dziecko - rok i 8 m. Moja mama ja uwielbiala, a ona ja. Teraz zawsze jak patrze na moja coreczke caly czas mysle, ze ona nie bedzie pamietac babci, ze tyle jej (nam) odebrano, widze przyszlosc, ktora nie nastapi - jak mama sie z nia bawi, jak czyta jej bajki, jak jest na jej urodzinach...
Ja na sczescie mam ludzi wokol siebie, ale oni choc probuja nie moga mi pomoc, biore leki uspokajajace ale nie czuje ulgi, tylko ogromna pustke i ból.
