Witam jestem tu nowa , postanowiłam wkoncu napisać i poczęści podzielić się swoimi przerzyciami. Nie jest mi łatwo bo nie wiem jak mnie odbierzecie ok , ale zacznę te swoją historię czym wcześniej zacznę tym prędzej skonczę. Mam 24 lata a z nerwica lękową walczę od 5 lat , bardzo zmieniła ona moje życie, oczywiście na gorsze . Mój ojciec odkad pamiętam pije alkohol , zawsze kiedy przychodził pijany robił nam bardzo karczemne awantury, albo nas wyzywał albo musiałam z mamą uciekać przez balkon w nocy w dzień zawsze wtedy kiedy mu się podobało , bardzo sie go bałam Jak zaczełam studiować wpadłam w depresję , nie wychodziałm z domu , nie chciało mi sie ubierać, kompletnie nic była zamknieta w sobie , ciagle płakałam było bardzo żle, pózniej mój chłopak a obecnie mój mąż zaczoł mnie zabierać na spacery, i tak jakoś powoli zaczełam sie przełamywać i otwierac do ludzi nawet bałam się jeżdzić autobusem to jest dopiero porażka. Pózniej juz depresja zaczeła zanikać a pojawiła sie NERWICA LĘKOWA, do dziś dnia boję się np. jechać gdzieś na dyskotekę pobawić się bo zaraz sobie wmawiam że albo coś mi się stanię albo zacznę się dusić i niky mnie nie uratuje a najgorsze jest to ze naprawde boje się że któregoś dnia po prostu się uduszę , momętalnie się pocę słabo mi wmawiam sobie jakieś dolegliwości i juz myśle że zaraz umrę nie wiem ile jeszcze będę wstanie wytrzymać z tym wszystkim i czy uda mi się życ normalnie
