witam.
jest to mój 1wszy temat na tym forum. Otóż mam problem, który dręczy mnie od dłuższego czasu. od kilku miesięcy męczą mnie najprzeróżniejsze lęki i myśli. nie potrafię rozmawiać z ludźmi, nie mogę znaleźć z nimi wspólnego języka. unikam ich, ale gdy już jestem w sytuacji podbramkowej to staram się uśmiechać i wyglądać na zadowoloną. męczy mnie to. czasem nie potrafię się wysłowić. nie lubię pracować w grupie, udzielać się, aczkolwiek chciałabym się przełamać. z zewnątrz wyglądam na osobę pewną siebie, ale wewnątrz jestem strasznie nieśmiała. staram się grać, ale na dłuższą metę to nie przejdzie. ostatnio co raz częściej się izoluje. spotkanie ze znajomymi traktuję jak karę. przymuszam się raz na tydzień wyjsć gdzieś ze znajomymi, zeby się nie obrazili. uśmiecham się, śmieje, wysłuchuje najprzeróżniejszych sytuacji po czym wracam do domu i zamykam się w pokoju. kiedyś lubiłam wyjeżdzać na weekend na imprezy, a teraz? ....
często jestem zmęczona, senna, nie mam na nic ochoty. po przyjściu do domu najchętniej leżałabym w łóżku. czy to też może mieć związek z jakąś fobią? zastanawiam się czy może to nie lenistwo. mama mi ciągle powtarza, ze jestem strasznie leniwa i, żebym się wzięła za coś sensownego, a nie marnowała czas... ale ja po prostu nie mam ochoty. mało rzeczy mnie cieszy. mam co raz mniejsze poczucie własnej wartości. chwilami czuje się strasznie. bywają lepsze dni, ale jest ich co raz mniej. miałam robione najprzeróżniejsze badania, ale one nic nie wykazały. rodzice nie wiedzą nic o moim samopoczucie. nie potrafię z nimi rozmawiać na ten temat, a nawet gdyby wspomniała o zaistniejącej sytuacji to stwierdziliby, ze wymyślam.
zdaje sobie sprawę, że po tym krótkim zcharakteryzowaniu mojej sytuacji nie można dojsć do konkretnej diagnozy(bo taką może podać tylko lekarz specjalista), ale chciałabym, zebyście napisali co o tym sądzicie. czy możliwe jest, iż jest to jakaś fobia? jak z nią walczyć? nie chce już nosić maski i czuć lęków...
