Mam depresję. Znowu! Ale tym razem mam też dość tłumaczenia się z tego powodu.
Tak, jestem pusty ale czy to nie wina świata, który zawziął się by zniszczyć wszelkie
zalążki prawdziwego sensu, by pogrzebać je pod górą bzdury, głupoty i zwykłego chamstwa. Tak, jestem wypełniony lękiem ale czy to dziwne biorąc pod uwagę, że dzień za dniem odchodzi w nicość pod naporem monotonnych zajęć lub nieskończonego wiru kursów, szkoleń i innych zaśmiecaczy umysłu, które nie zostawiają sił na prawdziwą refleksję czy twórczą kreacje. Tak, milczę jak grób ale nie różni się to od mowy ludzi którzy przestali słuchać a potrafią jedynie gadać bombardując się nawzajem resztkami medialnych newsów lub powtarzanymi w kółko "mądrościami" wykluczającymi żywy dialog
i satysfakcjonującą komunikację. Pustka, lęk, milczenie - oto co pozostaje, tym którzy próbują wyrwać się z zaklętego kręgu świata. Pustka, lęk, milczenie które są tego świata najwierniejszym zwierciadłem. Depresja to odwaga patrzenia bez złudzeń na nicość świata.
