Witam. W zasadzie to piszę ty tylko po to, żeby się 'zdiagnozować'. Moja historia jest długa i skomplikowana, więc przejdę do sedna. Od 8 miesięcy co jakiś czas mam epizody załamań - siedzę, płaczę, wypominam błędy z przeszłości, które spowodowały te stany. Jednak ostatnio dzieje się źle, gorzej. Wstaję - nie mam na nic siły, prawie każdy dzień kończy się płaczem, cały tydzień 'wegetuję' i czekam na weekend, kiedy najczęściej uciekam w alkohol. Kiedyś przebywanie z ludźmi i picie pomagało, teraz ludzie mnie denerwują, bo są weseli, picie jeszcze bardziej mnie pogrążą. Mam kogoś, ale boje się, że przeze mnie to się rozpadnie, chociaż ta osoba zapewnia, że mnie kocha i chce mi pomóc. Jednak ja nie umiem nawet sama sobie pomóc. Strach przed zepsuciem tego jest okropny, wiem, że jak tak się stanie, to kompletnie się załamię. Właściwie tylko ten ktoś wie o moich problemach. Moja samoocena legła w gruzach, nie lubię siebie min. za to, że nie umiem rozmawiać o sobie i o uczuciach, a to wszystko przez to, że nigdy nie miałam osoby, z którą mogłabym szczerze pogadać. Moje marzenia na przyszłość runęły, kompletnie nie wiem co ze sobą zrobić. Zaczyna mnie to już męczyć, czasem już mi brakuje sił i trudno mi się powstrzymać od płaczu w nietypowych momentach, np. podczas jazdy autobusem, zwykłej rozmowy z kimś. Myślę, że może tu już kończą się pojedyncze załamania, a zaczyna depresja. Mam rację, czy się mylę?
