postanowiłam w końcu udzielić się na jakimś forum... nie wiem czy mi to pomoże ale na pewno otwarcie się przed kimś da mi ulgę.. nie potrafię nikomu powiedzieć o moim problemie bo nie chce zeby ktos wzial mnie za jakas wariatke.. w swoim zyciu zauwazylam wiele problemow ktore zdecydowanie maja podloze psychiczne.. nie wiem czy to choroba... i jestem prawie pewna ze boje sie tego slowa.. zreszta boje sie wielu rzeczy.. moje lęki są ciągłe.. boję się kiedy w autobusie musze wstac, boję się wzroku ludzi.. ostatnio zauwazylam tez ze boje sie opuszczac dom... kiedy jestem poza nim..dostaje bólów brzucha, wmawiam sobie że chce mi się wymiotować że zaraz coś mi sie stanie.. tylko w domu czuje sie bezpiecznie i pewnie.. boje sie związać z kimś. Podobno jestem niezwykle atrakcyjna, wielu facetow wykazuje zainteresowanie mna.. ale ja czasami mam wrazenie ze nie mam uczuc.. bo jeszcze nigdy sie nie zakochalam i obawiam sie ze to uczucie zawsze bedzie mi obce.. Te wszystkie leki ktore mi towarzysza mam wrazenie ze maja swoje przyczyny.. maja zwiazek z moim dziecinstwem i przezyciami z tamtego czasu... boje sie ze te wszystkie lęki które mi towarzysza beda co raz silniejsze i przestane dawac sobie z nimi rade.. ze wezma nade mna gore i wtedy juz nie bede potrafila sobie poradzic.. w domu wszyscy juz ze mna nie wytrzymuja.. mam napady kiedy wybucham, krzycze, wszystko mnie denerwuje.... teraaz chyba czuje sie lepiej.. kiedy wylalam z siebie choc czesc tych meczarni.. licze na zrozumienie.. pozdr..
zapomnialam dodac, mam na imie Ewelina i mam 17 lat.. pozdr.
