Witam Was Kochani.
Mam na imię Kasia, mam 19 lat.
Moja historia zaczęła się kilka lat temu. Zacznę od początku.
Kiedyś byłam pewną siebie osobą, ambitną, nie łatwo było mnie złamać i do czegoś zrazić. Wiedziałam, czego chcę i do tego dążyłam.
Kilka lat temu w moim życiu spotkało mnie coś bardzo złego. Nie chcę o tym tu pisać.
Po tym czasie, powoli zaczęłam się staczać. Bałam się chodzić do szkoły, żeby nauczyciel nie zapytał mnie o coś, a ja nie będę umiała odpowiedzieć. Bałam się, że zrobię z siebie idiotkę, chociaż i tak pewnie nikt by tak o mnie nie myślał. Ale ja tak myślałam. Straciłam pewność siebie, plany, marzenia, ambicje. Chciałam być weterynarzem, a skończyło się na tym, że skończyłam liceum i jestem teraz nikim. Cały czas mam wrażenie, że stanie się coś złego, że coś mi się nie uda. Chorobliwie przejmuję się tym, co myślą lub powiedzą o mnie inne osoby.
Kiedyś taka nie byłam... Kiedyś znałam swoją wartość i umiałam walczyć o swoje szczęście.
Mam cudownego chłopaka i dla niego chcę z tego wyjść, ale chyba nie potrafię... Czuję, że na niego nie zasługuję. Powinien mieć normalną dziewczynę... Wszystkiego się boję, mam wrażenie, że każdy na ulicy myśli: o, to ta idiotka, który nic nie potrafi i jest zerem. Taki stan utrzymuje się już kilka lat, ale najgorzej jest od jakiegoś roku...
Chodziłam do psychologa na rozmowy, ale nic mi nie pomogły. Zrezygnowałam...
Nie chcę dłużej tak żyć, i lepiej mi choć z tego powodu, że już się wygadałam tutaj.
