W moim przypadku taka prawdziwa fobia społeczna zaczeła sie chyba po liceum. Zawsze bylam bardzo niesmiala, ale dopiero jak poszlam na studia wszystko sie zepsuło. Miałam bardzo malą grupę (8 osób - ja jedna i reszta chłopacy), a jeden gosciu obrał chyba sobie za cel, aby ze mnie szydzić i znęcać sie psychicznie :/ Wytrzymałam poł roku w tym towarzystwie, potem zaczełam unikać szkoły, ąz w końcu całkiem przestałam chodzić na zajęcia i zrezygnowałam ze studiów.
Praktycznie przez cały następny rok siedziałam w domu, a wychodziłam z niego jak najmniej się dało, zreszta nigdy nie miałam wielu przyjaciół tak że w sumie nie było po co wychodzić. Dopiero później ojciec praktycznie zmusił mnie do podjęcia praktyk w firmie i niestety znów znalazłam się w grupie samych facetów, z którymi nie miałam o czym rozmawiać (jestem zakompleksiona i uważam siebie za osobe nudną, głupią i nie mającą wspólnych tematów z innymi ). Po zakonczeniu praktyki udało mi się zdobyc pracę i po raz pierwszy od dłuzszego czasu czułam się dobrze z ludzmi z którymi przebywałam. Niestety trwało to zaledwie poł roku, poniewaz umowa nie została ze mną przedłuzona. Teraz jestem bezrobotna i boje sie szukac pracy, bo wydaje mi się, że znów trafie na ludzi, z którymi nie będe potrafiła się dogadać.
W moim przypadku dziwne jest też to, że sama praktycznie nie pojde do sklepu, bo sie boję rozmawiac ze sprzedawcą, ale jak jestem z kimś (najlepiej z moim przyjacielem) to ten strach znika, niestety nie moge go przecież ciągac za sobą przez reszte życia żeby był moja przyzwoitką
