hysteria

nie ma problemu, gdybym wiedziała to bym wpadła, a jak mi nie powiedzieliście .. nastepnym razem będzie wiecej ludzi ;p

Cześć, mielibyście cos przeciwko, gdybym do was dołączyła ;>?

Cześć, Choruję na anoreksję bulimiczną od 4 lat. Szczerze mówiąc, widzę szansę wyleczenia dla samej siebie, jeżeli tylko zdołam wybrać się do psychiatry, czego w najbliższej przyszłości nie planuję, chociaż mam na ten cel odpowiednie środki. Boje się iść do psychiatry. Może nie to jest dziwne, ale to, że nie chcę aby dowiedzieli się o tym moi rodzice. Mimo, że naprawde są ludźmi, na których można bezwzględnie polegać, wiem, że DUŻO czasu zajęło by im zrozumienie tej sytuacji. Boje się również brać leki skoro codziennie wymiotuję po 30 razy. Mam wrażenie, że nie bedą działały, tudzież ich działanie będzie miało wpływ na mój organizm, na serce lub cokolwiek innego. Z drugiej strony, odczuwam wielką chęć odwiedzenia psychiatry. Świadomość tego, że przepisze mi on jakiekolwiek leki, które w jakimś stopniu napewno mi pomogą, dodaje mi motywacji i w zasadzie skłania ku wizycie. Wiem oczywiście, że samymi lekami sprawy się nie załatwi, ale czuję, że jeżeli dostanę ten czynnik zewnętrzny moja sytuacja sie polepszy. Mój lęk wynikać może również z faktu, że mam dopiero 19 lat, nawet nie wiem w zasadzie co powinnam powiedzieć lekarzowi i jaka będzie jego reakcja eh.. [btw. ponawiam pytanie o leki, czy jakieś przyjmujecie i jak na was działają?]