Nazywam sie Monika i mam 24 lata. W gimnazjum chorowalam na bulimie bo nie umialam inaczej walczyc ze stresem jak obiadaniem sie a potem z poczucia winy wymiotowalam.Cala rodzina wiedziala o moim problemie ale nikt nie chcial mi pomoc.Depresja u mnie zaczela sie jak skonczylam 19 lat, wtedy kiedy zaczelam przyjmować leki antykoncepcyjne diana35.Wlasnie mysle ze to one wywolaly moja depresje i po czesci tez smierc ojca. Sama starałam sobie poradzic z tym ale depresja byla coraz bardziej silniejsza i miala coraz to wiekszy wplyw na moje zycie i relacje z innymi. W wieku 21 lat zaczelam chodzic do psychiatry i psychologa ale nic mi to nie pomoglo.Przepisano mi seronil w dawce 40mg i przyjmowalam go do lipca tego roku.Przez caly ten okres mialam problemy koncentracja, nauką, pamiecią, rzeczywistosc do mnie nie dochodzila, mialam straszne sny, ale za to zniklo obiadanie sie, ataki paniki i dusznosci i bez pwodu bylam szczesliwa.Rzucilam te leki bo coraz mi gozej szło na studiach( jestem dopiero na 2 roku), w pracy byl problem bo nie moglam sie skupic.Teraz po odstawieniu uderzyla mnie rzeczywistosc, powrocily ataki paniki i obiadania sie,ciagle chce mi sie plakac.Nie wiem sama co dalej robic bo boje sie znowu schowac za ramieniem antydepresantow a chce przeciez normalnie zyc Mam aktualnie chlopaka ale on nic nie rozumie i uwaza moje problemy za obiaw slabego charakteru i ze branie anty jest pojsciem na latwizne ale to jego zdanie wiec znowu jestem sama z tym....
