dodzik

Tak, myślę że to możliwe, tylko trzeba zaakceptować siebie, pokochać życie i wziąść za nie odpowiedzialność

Witajcie:) pisze tego posta, gdyz chcialabym podzielic sie z wami tym, co uslyszalam na terapii i co wzbudza we mnie panike i przerażenie Fecet powiedzial mi, ze wyrzuty sumienia mnie strasznie ograniczaja ze przyczyna moich zahamowan sa wlasnie one ja po sobie widze, ze tkwia one w tym, ze bardzo czesto krylam się za ,,mamusiną spódniczką" i unikalam starcia z rzeczywistoscia teraz bardzo się boje, że z tego się nie wydostane, czasem mam wrażenie, ze to cecha dziedziczna? bo moje ciotki tak sluchaly swojej matki, ze zostaly starymi pannami i do dzis razem z nia mieszkaja. masakra ja sobie chyba szczele prosto w leb

no, tak, ale dzięki Bogu moi rodzice są zdrowi i tak zostanie:) wierzę w to mocno i modle sie za nich, bo mimo wszystko ich kocham

tg-ice; no tak. popieram Cię tg-ice. Ja niestety po prostu boje sie swoich rodzicow, ich rozkazow, ich opinii, tego co powiedza, a nawet od nastroju (zwlaszcza matki), który dziala na mnie jak plachta na byka. Cóż zrobić? chodze na terapie, pracuje nad soba i wytyczaniem granic.

Polakita:) masz świetą rację, wiem że powody mojego stanu leżą w toksycznej rodzinie i że trzeba zostawić ,,to" w spokoju i iść dalej. Mój problem jednak to właśnie to, że szukam ucieczki w kims innym, a nie w sobie. Zresztą sam terapeuta mi powiedzial, że na tym polega mój objaw chorobowy.

A ja wogóle nie myślę o walentynkach, bo nie mam drugiej połówki

Witajcie, Ja również przyznaje, że lgne do ludzi, ale cos mnie w nich odstrasza, może lęk przed bliskoscia i zranieniem, przed zagubieniem siebie

Kochani czy zna ktos może dr Mateusza Borowca? Lecze sie u niego juz dwa lata, ale efekty nie sa rewelacyjne. Czy ktoś mógłby mi doradzić?

Kochani czy zna ktos dr Mateusza Borowca? Ja chodze na terapie juz poltora roku, sa jakies efekty, ale bez rewelacji. Czy tak ma byc? Czy to normalne?

A co myślicie o dr. Mateuszu Borowcu? Chodzę do niego półtora roku i nie wiem co o tym sądzić, jest poprawa ale bez rewelacji

Nie wiem jak to określic. Od pewnego czasu mam wrażenie, że zachowuje się dziko, a przynajmniej dziwnie. Tak sprawa się ma na uczelni, gdzie jak muszę wziąść głos, czy cos załatwić to po prostu mam pustke w głowie (jakims cudem nie wyszłam jeszcze na idiotke) Drugi fakt, że mam problemy z koncentracją. To co kiedys przychodziło mi z łatwością teraz zajmuje mi duzo więcej czasu a itak przeznaczam go na nicnierobienie. Po prostu ciężko mi się skoncentrować. Wydaje mi się, że jestem inteligentną osobą, ale z jakichs względów nie potrafie tego wykorzystać. A moze tylko mi sie wydaje, że jestem inteligentna??

No, własnie- to się nazywa samotnośc wśród tłumu. Dlaczego tak jest, że żyjąc obok siebie czujemy się obco, jak istoty z innej planety? Czasem też nie rozumiem tego świata, ale im bardziej myślę, tym bardziej ,,wiem, że nic nie wiem" Trzeba robi swoje i zajmowa się swoimi sprawami, chociaz jak ma się leki i zahamowania, to automatycznie uwaga zwraca się w innym kierunku ,,I'm an alien"

Witaj wiolka:) nawet nie masz pojęcia jak Cie rozumiem. Przechodziłam przez to samo. Moje lęki spowodowały, że zrezygnowałam ze studiów i wylądowałam w psychiatryku. Na szczęscie jakos mi sie polepszyło, zmieniłam kierunek, zmieniłam miasto. Jednym słowem skoczyłam na głeboką wodę. Z perspektywy czasu cieszę się, że dałam sobie rade, ale uwierz było cięzko. Nadal walcze z tym, żeby się całkowicie usamodzielnić, chodzę na terapie. Moim problemem było uzależnienie emocjonalne od matki, powoli ustanawiałam granice i powoli zaczynam stać na własnych nogach. Troche jeszcze kuleje, ale jest o niebo lepiej niz kiedys Próbuj rodzicom stawiać granice swojej autonomii, po prostu nie pozwalaj aby weszli ci na głowe.

detektywmonk. Nie martw się tym, że jeszcze nikogo nie miałeś. Ja już doświadczyłam bycia w związku i niestety także straty. Wiesz, to bardziej boli, niż bycie samotnym. Z resztą zrozumiałam, że samemu wpierw trzeba stanąć na nogi, a pózniej dopiero rozglądać się za towarzystwem. Widzisz, ja myślała, że ta druga osoba będzie ,,lekarstwem" jednak myliłam się- najpierw siebie trzeba uzdrowić, a dopiero póżniej można szukać partnera. W innym wypadku wpaść można w jeszcze większe bagno. Najpierw siebie trzeba pokochać, żeby pokochać drugiego.

Dlaczego? co jest we mnie takiego odrażającego, że nikt mnie nie lubi? Dlaczego mam poczucie, że jestem zerem? a tak chciałabym być pewną siebie Dorotą, przebojową, kroczącą przed siebie? Panie, daj mi siłę, aby zmienić to co można, pogodzić się z tym, czego zmienić nie można i zdolność, by odróznić jedno od drugiego. Boje się, że taka jaka jestem- beznadziejna zostane sama, wyląduje na dworcu i skoncze swój marny żywot. Co moge zrobic, aby podnieśc jakoś swoją samoocene??