Hej mam osiemnaście lat i mam podobny problem jak Magda. Tylko że nie wiem ile to u mnie już trwa bo w wieku 14 lat zamknelam się w sobie ale to trwało kilka miesięcy sama jakoś z tego wyszłam. Zaczęłam się uśmiech i to bardzo, byłam ciągle uśmiechnięta ale od temtego momentu co jakis czas myślałam o samobójstwie. I nagle dwa lata temu znowu wszystko prysło przestałam się już tak smieć robiłam się coraz bardziej poważna. Coraz bardziej do obłędu doprowadzało mnie moje środowisko kilka razy pocięlam się, aż wkońcu zobaczyła to moja przyjaciółka rok temu i obiecałam jej że więcej tego nie zrobi. Wtedy wogóle się coś zmieniło coraz rzadziej wychodziłam ale jednak udawałam że jest wszystko dobrze. Robie dobrą mine do złej gry. Jednak ostatnio unikam spotkania z tą przyjaciółką czy z kim kolwiek innym. Gdy ktoś mnie się pyta co mi jest to nie potrafie im wytłumaczyc. Poprostu nie mam ochoty wychodzic z domu niechce mi się nawet ubierać. Jednak robie to żeby mama nic nie zauważyła bo nie są potrzebne jescze jej moje problemy. Wiem, że nikt mnie nie zrozumie wśród znajomych. Nie wiem co mam z sobą zrobić, Może ktoś z was to wie...?
