ancyk

Dziękuję Wam za reakcję. Jak tak się lepiej zastanowię to jestem trochę przerażona. Miałam kilka lat temu depresję (poradziłam sobie bez psychiatry ale nie było łatwo) i próbę samobójczą. Na szczęście wszystko dobrze się skończyło. Potem znowu załamanie nerwowe i chyba ta samopomoc była błędem, że nie poszłam do specjalisty znaczy. Potem jednak spotkałam się z tą mądralińską panią psycholog i straciłam wiarę w jakąkolwiek pomoc fachową. Nawet zaczęłam wierzyć, że jestem jakaś hipochondryczna ze zwykłymi dołami. Na pewno pójdę teraz. Będę pisać i wiem, że to co czuję nie jest normalne. Teraz zmykam kończyć pisać pracę, bo jak nie to obrona we wrześniu... Pozdrawiam

Witam Tak właściwie to mam mnóstwo pytań... I nie wiem od czego zacząć... Depresja? Nerwica? Ale ani nie mam myśli samobójczych, i dużo we mnie spokoju... Ale nie potrafię się skupić na niczym dłuższy czas, jakoś tak szaro we mnie i na zewnątrz pomimo wiosny i słonecznych dni... Czuję się jak 80latka pomimo 36 lat. Nic już prawie nie sprawia mi radości. A nauka? Boże mój... Ledwo ciągnę tą sesję... Nie wiem już sama co jest... O libido nie wspomnę. Prawie bliskie zeru. Pierwsza myśl to pójście do psychologa? Ale co ja mu powiem: smutno mi? Szaro? Powie jak ostatnio: inni ludzie mają gorsze problemy, kalectwa. Ma rację. Ale co z tego wynika? Że mam obciąć sobie nogę, żeby mieć podstawy do beznadziei? Hmmmm...Nie wiem czy to przejdzie... Mam nadzieję...