Zawsze chcialam dla wszystkich dobrze, potrafilam oddać ostani grosze komus na bułke a sama chodziłam głodna, nie oczkiewałam słowa dziękuje, ale pewnego dnia doszłam do wniosku ze ludzie oczekuja ode mnie zebym byla nie soba tylko taka jak im pasuje, nikt nie słucha moich problemow z sercem z przyjaciólmi ktorych nie mam nawet z rodzina bo ja ich nie powinnam miec w koncu jestem zamozna i mam dobre ubrania. patrze w lustro i widze tłusta obrzydliwa dziewuche. od paru tygodni wole siedziec sama w domu i zamulic sie w siebie anizeli wyjsc do ludzi, bo ludzie potrafia gadac tylko o sobie a moje problemy potrafia podsumowac jedynym zdaniem ; wez sie w garsc bedzie dobrze . ale ja wiem ze nie bedzie dobrze. nie myśle o śmierci bo boje sie boga i nie chce zeby ktos cierpial moja smiercia tylko czy ktos by cierpiał?nie wiem czy to depresja ale nie radze sobie juz z soba. jedyna rzecza ktora sprawia mi przyjemnosc to jedzenie, jem chodz nie jestem glodna. i płacze, skrapliwie to ukrywam. od bliskich słysze; nie gadaj głupot to nie jest depresja jestes głupia! nie radze sobie juz z tym .
