wyludniacz

Poruszyłeś ciekawy temat, nawet bardzo ciekawy. Nigdy nie zastanawiałem się nad tym co będzie po..., no wiecie sami po czym. Mimo wszystko trudno będzie się otworzyć na ludzi. Zobaczyć świat oczyma "normalnych" osób mijających mnie na ulicy każdego dnia jest moim marzeniem. Tylko czy gdy to nastąpi, nie pojawi się czasem żal zmarnowanych lat i utraconych bezpowrotnie szans? Czy z jednej depresji nie wpadnie się w drugą, bardziej dołującą?

sorry za taki post, miało być optymistycznie,ale mam dziś wielkiego doła, większego niż zazwyczaj

Myslovitz - Korova Milky Bar (Acidland - utwór zbyt wesoły jak dla mnie, ale co tam )

Opinia jednego z członków zespołu:

"...wszystko wokół ciebie jest bardzo smutne, bardzo mroczne, bardzo popieprzone. Dlatego teksty na naszej płycie są smutne. Śpiewamy dużo o byciu w dziwnym stanie ducha."

Coś wspaniałego!!!

Napisałeś że żona staje po stronie rodziców, nic w tym dziwnego. Co ma robić, przyznać rację tobie i zepsuć swoje relacje rodzicami, którzy przynajmniej w tym momencie zapewniają jej i dziecku dach nad głową. Ona z tego nie zrezygnuje tak łatwo. Tylko nie mów mi o miłości, która wszystko przetrwa. Musisz jej udowodnić (a chyba przede wszystkim jej rodzicom) że potrafisz zadbać o swoją rodzinę.

witam wszystkich,

23 lata, programista (IV rok informatyki)