Lilith

Dokładnie nie pamiętam wieku. Był po trzech zawałach, więc zdrowie miał już mocno nadszarpnięte. To był dobry człowiek

@nonficjtonJacek zmarł podczas covidu...

Biorę cały mix leków. Kwetiapinę, pregabalinę, mianserynę, lit, wenlafaxynę, nasen + obiawowo xanax. Oprócz CHADu mam CPTSD. Zakład pracy jest do d***. Wszystko wyszło przy sytuacji kryzysowej. Życie...

Nie może się tu udzielać. Ma zakaz. Jedyne, co może to czytać z zewnątrz i tyle. Nie wolno mu korzystać z tych samych mediów społecznościowych, z których ja korzystam, a jak tylko się zorientuję, że łamie sądowy zakaz, to wiem, gdzie to zgłosić. Poza tym - i tak nie piszę tutaj o niczym przydatnym. Ograniczam się głównie do emocji. Ogólnie, po wejściu na lit czułam się fatalnie i wylądowałam na kolejnym l4. Teraz się pozbierałam, zaczęłam się stabilizować, ale praca....hmmmm....powiedzmy, że mnie tam za bardzo nie chcą i mam 5 miesięcy, żeby znaleźć nową. Jakoś się nie możemy dogadać... Nie mogę mieć im tego za złe. Przyszłam do pracy z siniakami na twarzy, a później cała ta reszta. Jako ktoś zarządzający muszę mieć nieskazitelną opinię. Nie jestem teraz dla nich wzorem i mogę za to podziękować wyłącznie mojemu ex. Po prostu spierniczył mi życie zawodowe. Egzaminy wewnętrzne na najwyższych ocenach, ale to w tej chwili nie ma znaczenia. Szkoda. Lubiłam kiedyś tę robotę. No nic. Czas biegnie dalej i nie ma co stać w miejscu.

A teraz jeszcze to....z pracą się posypało jak chciałam wrócić. Jest tak parszywa atmosfera, dziewczyny traktują mnie gorzej od psa. Prawie tam zemdlałam i wylądowałam na l4. Zaraz mam 2 tygodnie urlopu, ale z powrotem do pracy...mam jeszcze trochę czasu, żeby coś sobie znaleźć. I tak straciłam serce do tej pracy.

Zmieniłam lekarza. Nowa lekarka wywróciła mi leczenie do góry nogami. Zasłabłam w pracy i dorobiłam się kolejnego tygodnia na l4. Jest czwartek a ja dopiero dochodzę do siebie. Nie żałuję zmian tylko wkurza mnie to, że mój organizm tak reaguje na zmiany i jest tak słaby, że sobie z nimi nie radzi.

Trzy godziny spędziłam z biegłą z prokuratury. Musiałam opowiedzieć o wszystkim, bo zadawała tak celne pytanie, że nie dało się niczego ominąć. Czuję, że nie mam już na to siły.

To prawda. Ale dla mnie to miejsce ma szczególne znaczenie i to, że tu jestem ma bardziej pozytywny wydźwięk.

Dziękuję. Bardzo bym chciała jakoś to wszystko sobie poukładać i choćby na chwilę się uspokoić.

@Cień latającej wiewiórki sprawa w prokuraturze dalej jest w toku.

@Cień latającej wiewiórkizarzuty wniósł ośrodek interwencyjny, do którego przyszłam jeszcze z siniakami na twarzy. Nie mieliśmy ślubu. Szczerze mówiąc, to nie czuję dumy tylko smutek, że to wszystko się tak potoczyło. Wolałabym tego nie przeżyć.

@Mic43nie wiem. Nadal jestem niespokojna.

@Mic43 już po. Nigdy więcej się nie spotkamy. Bezterminowy zakaz zbliżania się i kontaktu. Nawet przez media społecznościowe. Rany zostały, ale się stabilizuje. To jednak nie zmienia faktu diagnozy. Teraz przynajmniej wszystko rozumiem. Moje głębokie odczuwanie, moje zmiany nastroju, moją autoagresję. Teraz mogę się na tym skupić, spacyfikować, nauczyć się siebie na nowo. To dużo. Szkoda tylko, że tak późno się o tym dowiedziałam. To po prostu kwestia rozumienia i smutek, że tak późno się o tym dowiedziałam.

Hej Wam. Rzadko się odzywam. Jestem wymęczona i przybita ciężarem tego wszystkiego.

I to jest słowo klucz. Jedyna bliska mi tu osoba ma w tej chwili przez mnie założoną sprawę o znęcanie się...