Od pewnego dłuższego czasu podejrzewam u siebie nerwicę. Zaczęło się najpierw od tego, że mocno przeżyłam kilka wydarzeń w moim życiu, takich jak np. zdrada, nieokazywanie uczuć ze strony ojca w dzieciństwie, ale gwoździem w trumnie był mój pierwszy atak paniki, który zaczął się na mieście, podczas spotkania mojego chłopaka. Przez około godzinę nie mogłam się uspokoić, zawsze sprawia to u mnie mdłości, zawroty głowy i uczucie, że zaraz umrę. Potem się to jakoś uspokaja. Potem stało się to kolejnym razem, gdy jechaliśmy nad jezioro daleko od domu. Po tym wszystkim zaczęłam mieć trudności z wychodzeniem z domu, a co gorsza problemy w relacjach. Wcześniej, owszem miałam je, ale małe, do popracowania, po prostu nigdy nie byłam dobra w wyrażaniu uczuć, ale teraz jest to jakiś koszmar. Gdy mój chłopak chce mnie pocałować, czuje jakieś obrzydzenie i właśnie ściska mnie w żołądku, cała się trzęsę. to nie tak, że go nie kocham, ale fizyczność obecnie sprawia mi trudność, mimo że nigdy tak nie było. nie było to jednak spowodowane żadną traumą związaną z tym. ciężko mi też wytrzymać w kogoś towarzystwie dłużej niż jeden dzień, boję się opuszczać dom na długo, boję się ciągle, że coś mi się stanie. żyję w ciągłym napięciu. czy ktoś z was miał coś podobnego? :( chcę jak najszybciej zapisać się do psychologa...
