Czuje się na prawdę slabo, na tyle slabo ze zaczelam szukac po forach informacji o tym czy ktoś czuje się podobnie.
Życie mi ucieka, marnuje kolejna szanse w zyciu, kolejny rok z rzędu nie pójdę na studia.
Kolejny miesiąc jestem na chorobowym, minal kolejny miesiąc terapi a ja czuję ze terapeuta coraz mniej mnie rozumie.
Nie ma dla mnie ratunku. Jestem beznadziejnym przypadkiem, nie jestem ani madra, ani inteligentna, ani zabawna, ani fajna, ani mila, ani ladna, ani nawet przeciętna.
Czuje się glupim człowiekiem z mala wiedza, ogromnymi fobiami i szkaradna twarza, czuję ze przegralam tyle lat życia i nadal w to brne.
Czuję ze gdy na chwilę jest lepiej i zlapie za jakas nitke nadzieji, to za chwilę jest mi ona odbierana.
Nie rozumiem jak funkcjonuja inni ludzie.
Nie rozumiem moich uczuc. Mam dosc. Jakiś czas temu usłyszałam ze nie moge ciągle się tak zachowywać bo zostawi mnie partner, który jest niezależny i ma prawo i możliwość odejść ode mnie kiedy chce, a ja sama doprowadzam do takiej sytuacji wiecznym brakiem humoru i depresja. A ja nie potrafię już udawać. Ta myśl nie daje mi spokoju. Szumi mi w głowie. Fizycznie czuje się kiepsko, jakbym ciągle miala banie. Chciałabym mieć banie, żeby się odstresowac, ale ostatnio przez zły nastroj więcej pilam, a mam skłonności do uzaleznien i nie powinnam. Eh. Zalosne.
