robertina

Ja wypróbowałam już chyba z 50 różnych leków i żadne nie działają. W końcu przeszłam z przeciwlękowych na coraz cięższe psychotropy, ale nic to nie dało, poza tym, że śpię kilkanaście godzin na dobę, nie miesiączkuję nawet na hormonach, mam mgłę mózgową w takim natężeniu, że nie pamiętam, co robiłam tego samego dnia rano, trądzik polekowy, kołatania serca i wiele innych objawów. I one, że tak powiem jeszcze bardziej utrudniają mi proces zdrowienia. Niestety, od ostatniego leku uzależniłam się fizycznie a objawy odstawienne powodują u mnie problemy żołądkowe, co przy mojej fobii sprawia, że biorę go ponad dwa lata mimo, że lekarz kazał mi go odstawić. Więc, z lekami doświadczenia mam złe.

Kiedy byłam dzieckiem i mama szukała dla mnie pomocy, powiedziano jej, że wyrosnę z nerwicy a potem, że to ADHD a nie nerwica. Oczywiście, leczenie na ADHD nic nie dało, tylko dołożyło mi gorszej traumy (choć rozumiem, dlaczego dano mi taką diagnozę, bo rzeczywiście ciężko mi się ogarnąć tyle, że u mnie to wynika z lęku, który specjaliści konsekwentnie ignorowali), dopiero, kiedy w wieku 10 lat przestałam wychodzić z domu i prawie zawaliłam szkołę, trafiliśmy na psychologa, który wykluczył ADHD (znalezienie go zajęło nam dwa lata), ale wydaje mi się, że nie umiał mi pomóc. Od tamtej pory zmieniałam psychologów kilka razy, ale odnoszę wrażenie, że skupiali się na skutkach a nie przyczynach. Bardziej ich interesowało gadanie ze mną o tym, że mnie dzieci w szkole nie lubiły, zamiast zrozumieć, że nie lubiły mnie przez ataki lęku, jakie miałam na ich oczach. Dopiero chyba moja obecna terapeutka jest kompetentna, ale mamy do przepracowania 10 razy więcej, niż kiedyś, plus dodatkową, silną traumę, jaką przeżyłam 7 lat temu a przed którą uciekłam w silne psychogenne objawy jelitowe podobne do IBD (dosłownie lekarze mnie na nie leczyli, zanim wyszło, że to wynik traumy). I mamy dwie traumy do pracy i jeszcze lata schematów do obalenia. To podobno zajmie wiele czasu... ale niestety go nie mam. Już niedługo będę za stara na założenie rodziny, na edukację już jestem za stara i pewnie skończę gdzieś w magazynie z maturą na 95%. Więc, trudna to jest sprawa i jak mi mówią, że mam się ruszyć... ja nie mam siły a zmuszanie się to kolejny stres. I potem ta czynność, do której się zmuszałam jest już dla mnie traumatyczna.

25 lat, od 4 roku życia. Nic się przez ten czas nie zmieniło, czasem są lepsze okresy, czasem gorsze, ale mniej-więcej jest tak samo. Zaczęło się od traumy, ale fobia, która jest bazą tej nerwicy, była obecna już wcześniej, w zasadzie od zawsze. Ale, bez nerwicy jakoś ją ogarniałam, teraz nie.

Bardzo dziękuję za wsparcie. To wiele znaczy. Przepraszam, po prostu poczułam się dotknięta. Nie wiem, chyba faktycznie jestem już nadmiernie wyczulona na przejawy nienawiści, bo za dużo jej w życiu doświadczyłam (czy to nie urojenia ksobne? Wariuję?). Te zestawy dla seniorów, to dobry pomysł, spróbuję, może jeszcze dzisiaj. Masz rację, że muszę coś zrobić, ale nawet psycholog moja (chyba pierwsza naprawdę kompetentna jaką miałam) mówiła, że pierwszy kro, który to wszystko ruszy będzie mi zrobić najtrudniej. Ja naprawdę mam w tej chwili odczucie, że ja nic nie mogę. No wiem, ale przez to, że dwa lata prawie nie wychodzę mam zerową odporność, ostatnio latem po 10 minutowym spacerze miałam 39 stopni. A pójście do przychodni to dla mnie trauma i dlatego unikam spacerów.

Czy to muszą być zawsze rzeczy, których nie umiem? Żadnej z tych rzeczy zrobić nie dam rady, no może poza gimnastyką i bieganiem, choć teraz jestem tak słaba, że muszę odpoczywać w trakcie czesania czy mycia twarzy, bo dostaję zadyszki. Muzykę wyeliminowałam całkowicie zeszłej wiosny, bo mi powodowała natrętne myśli - mogą być zamiast niej audiobooki i słuchowiska? Wolę czytać książki papierowe, ale od biedy... pływać nie umiem i boję się wody, na rowerze nie umiem jeździć, bo od razu spadam... czym można te dwie rzeczy zastąpić? Chcę być aktywna tak, jak radzisz, ale tych rzeczy akurat nie zrobię, bo nie potrafię, co można zamiast nich?

Kiedyś miałam terapeutkę, która chciała mnie zmusić do jazdy samochodem - nie będę opowiadać szczegółów, ale skończyło się na SOR a do samochodu nie wsiadłam. Ja na odległość kilkunastu kilometrów wymiotuje 8 razy, co 100 m średnio. I to nie jest nerwica tylko choroba lokomocyjną, na którą nie działają żadne leki - kiedyś jak byłam mała i musieli mnie przewieźć, podali mi ich tyle, że spałam i wymiotowałam przez sen. Mówiąc coś takiego to tak, jakbyś sugerował, że najlepszym lekarstwem na lek wysokości jest skok na bungee a na klaustrofobię 3 godziny zamknięcia w pomieszczeniu 5:5. Ja nawet, gdybym wyleczyła fobie jeździłabym kiedy bym bezwzględnie musiała, bo po co się odwadniać i na pewno nie komunikacją miejską, tylko taksówkami, bo nie wiem jak wy, ale dla mnie nie byłoby przyjemne siedzieć obok osoby, która za przeproszeniem rzyga dwa razy zanim przejdzie przystanek. Tak, że... to nie o jazdę tu chodzi a o te, praktycznie stałe nudności, które mam nawet w nocy i wybudzają mnie, kiedy śpię. Zrobiłabym wszystko, żeby było lepiej, ale nie jestem w stanie nic zmienić i inni też nie potrafią mi pomóc. Nie wiem, mam się zaczarować czy co? 3 lekarzy i 8 psychologów nie pomogło a sama mam sobie pomóc? Liczyłam, że to miejsce będzie moja bezpieczna przystanią ale widzę, że i tutaj nie unikam hejtu - to chyba jest już wliczone w moje istnienie, że inni mnie nienawidzą, tylko dlatego, że żyje Tak, psycholog tego tak nie nazywa, ale pracujemy nad tym. Ale to trudne, bo przez to, że jestem cały czas w złym stanie, mam minimalne pole manewru. Miałam ostatnio codziennie robić 5 rzeczy produktywnych i to tylko udowodniło mi, jak mało ode mnie zależy. Nawet, gdybym chciała, nic nie umiem i rodzice sami przyznają, że tego, co ona zaproponowała nie da się zrobić, bo sytuacja jest taka, że lepiej, żeby zrobili sami. A co do ruszania się- jestem tak słaba, że czasem prawie tracę przytomność od wstania za szybko i przez te stawy każdy ruch sprawia mi ogromny ból. To nie jest łatwe.

Proszę, nie znęcajcie się nade mną Nie wyobrażacie sobie ile bym dała, żeby było lepiej, ale od 25 lat już cierpię tak samo i w zasadzie od kiedy miałam 4 lata jest tak samo, jak teraz, mimo bycia stale w terapii i farmakologii. Nie wiem, jak można robić sobie jaja z tego, że ktoś walczy z tak ogromnym bólem 24/7 przez niemal całe swoje życie i nie widzi nawet światełka w tunelu... jak ja mam według was w rok coś zmienić, kiedy nie zmieniło się u mnie nic przez 90% życia. Ja sama nic nie mogę... Nie wiem, czemu miałoby być za późno, w moim wieku to raczej nic poważnego. Jakoś to będzie.

Wrogów. W jakimkolwiek miejscu. Pójdę jak się skończy sezon na jelitówkę, bo teraz do przychodni przecież nie wejdę. Chociaż ostatnio jakoś mi z tym lepiej. To chyba jednak była nerwica.

Nie chodzi o cierpienie. Mnie to bardziej denerwuje.

Autostradę, cztery parkingi, ruchliwą ulicę, garaże... nie bardzo. Nie mam. Ludzie mnie nie lubią, choćbym zrezygnowała całkowicie z własnych granic. Jestem miła, ale mam odczucie, że każdy, kogo dotąd poznałam, źle odczytywał moje słowa i zrażał się do mnie bazując na tej interpretacji. Nigdy z nikim się nie przyjaźniłam, za to przemoc z ich strony była na porządku dziennym. Nie mam ochoty znowu robić sobie wrogów. Mam wrażenie, że mogę ich zyskać tylko i wyłącznie przebywając w danym miejscu.

Mam problemy ze wzrokiem i okulista zabronił mi ekranów dłużej, niż 20 minut dziennie. I tak korzystam dłużej, ale nie czytam albo bardzo mało. Po 5 minutach takiego czytania z ekranu już by mnie bolała głowa i oczy. Nawe nie biorę e-booków pod uwagę. Ale też nie muszę czytać i nie rozumiem po co wynajdywać 20 sposobów, jak obejść brak biblioteki. Nie mogę, to nie mogę, to nie ma dla mnie znaczenia, mogę robić coś innego. Ja ostatnio walczę ze słomianym zapałem, bo potem on mnie kosztuje tylko hejt. Mam ostatnio zasadę: chcę coś robić, daję sobie czas na zastanowienie i jeśli po 3 dniach nadal mi się chce to robić, to robię. W zasadzie nigdy mi się już nie chce.

W mojej miejscowości nie ma już biblioteki musiałabym jechać do sąsiedniej a to jest niemożliwe przez kombinację lekooporna choroba lokomocyjna + silna emetofobia (która to jest podstawą i przyczyną mojej nerwicy). Żeby dostać się do biblioteki musiałbym wyleczyć nerwicę a na to się nie zanosi. Oddałam już kartę. A co do stron, dwie wcześniejsze już zdjęli, ta jest przedostatnia. W końcu i ją zdejmą i zostaną same anglojęzyczne.

Niby skąd miałabym wziąć książki, jak nie ma biblioteki a kupić nie mogę, bo nie mam gdzie ich trzymać? Albo filmy, jak zdejmą stronę. Korzystam póki mam.

Trochę nie rozumiem. O czym mam nie myśleć? Czasem miesiącami nic nie czytałam i było okej. Nie muszę. Póki mam inne zajęcia poza scrollowaniem, jest okej.

Czytanie i oglądanie to nie jest hobby, każdy to robi. A i czytać teraz nie bardzo będę miała co, bo w zeszłym miesiącu zlikwidowali w mojej miejscowości bibliotekę a jechać do sąsiedniej po książkę to dla mnie równie możliwe, jak dla ciebie dostać skrzydełka. I to jeszcze z dziobkiem. Na razie czytam jeszcze raz wszystko, co mam kupione, ale mało tego jest, bo w domu nie mamy miejsca. Jak skończę, to już nie będę czytać, bo nie będzie co. Zresztą, ja i tak czytam takie niszowe i dziwne książki, że tego nawet większość wydawnictw nie wydaje. Filmy też oglądać będę mogła dopóki nie zamkną tej strony, z której je pobieram. A mogą w każdej chwili. Więc bazować na takich prozaicznych zajęciach nie mogę sobie pozwolić.